پایگاه مركز اسناد انقلاب اسلامی؛ در نیمه شهریور 67، میرحسین موسوی، نخست‌وزیر وقت از سمت خود استعفا داد. امام خمینی(ره) در واكنش به این استعفا، نامه عتاب‌آمیزی نوشتند كه در نهایت منجر به پس گرفتن استعفا از سوی موسوی شد.
در این نامه كه در 15 شهریور 67 نوشته شد آمده است: «جناب آقای موسوی، نخست وزیر محترم، نامۀ استعفای شما باعث تعجب شد. حق این بود كه اگر تصمیم بدین كار داشتید، لااقل من و یا مسئولین رده بالای نظام را در جریان می گذاشتید.
در زمانی كه مردم حزب الله برای یاری اسلام، فرزندان خود را به قربانگاه می برند چه وقت گله و استعفا است. شما در سنگر نخست وزیری، در چهارچوب اسلام و قانون اساسی، به خدمت خود ادامه دهید. در صورتی كه نسبت به بعضی از وزرا به توافق نمی رسید، چون گذشته عمل می شود. این حق قانونی مجلس است كه به هر وزیری كه مایل بود رأی دهد.
تعزیرات از این پس در اختیار مجمع تشخیص مصلحت است، كه اگر صلاح بداند به هر میزان كه مایل باشد در اختیار دولت قرار خواهد داد. همه باید به خدا پناه بریم؛ و در مواقع عصبانیت دست به كارهایی نزنیم كه دشمنان اسلام از آن سوء استفاده كنند. مردم ما ازاینگونه مسائل در طول انقلاب زیاد دیده اند، این حركات هیچ تأثیری در خطوط اصیل و اساسی انقلاب اسلامی ایران نخواهد داشت. از آنجا كه من به شما علاقه مندم، انشاءالله عندالملاقات مسائلی است كه گوشزد می نمایم. والسلام.»
*** صحیفه امام خمینی(ره)، جلد 21.
