پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ پس از ماه ها درگیری بنی صدر و هوادارانش با نیروهای ارزشی و انقلابی، طرح عدم كفایت سیاسی رییس جمهور در مجلس شورای اسلامی مطرح شد. مهمترین دلیل بر عدم كفایت سیاسی بنی صدر، موضعگیری وی علیه نظام جمهوری اسلامی و اتحاد نامقدس با كلیه نیروهای ضد انقلاب وابسته به شرق و غرب جهت نابودی نظام اسلامی و همچنین مخالفت مستمر وی با مجلس شورای اسلامی از بدو تأسیس و حتی پیش از افتتاح آن، دخالت صریح در قوه قضاییه و عدم درك صحیح از بدیهیترین اصول قانون اساسی و نیز عدم اعتقاد به اصل تفكیك قوا عنوان گردید. در نتیجه، این طرح با 177 رأی موافق، 1 رأی مخالف و 12 رأی ممتنع به تصویب رسید و یك روز پس از تصویب طرح عدم كفایت سیاسی بنی صدر، حضرت امام خمینی(ره)، وی را از ریاست جمهوری اسلامی ایران نیز عزل كردند. این در حالی بود كه حضرت امام، پیش از این وی را در بیستم خرداد 1360، از فرماندهی كل قوا نیز عزل كرده بودند. پس از بركناری بنی صدر از ریاست جمهوری، فعالیت های خرابكارانه و براندازانه بر ضد حكومت و دولت آغاز شد كه عمدتاً از طرف منافقین موسوم به سازمان مجاهدین خلق سازماندهی می گردید. از جمله در هفتم تیرماه 1360، دفتر حزب جمهوری اسلامی منفجر شد و طی آن، آیت اللَّه بهشتی و شماری از وزرا و نمایندگان مجلس شورای اسلامی به شهادت رسیدند. همچنین در هشتم شهریور 1360، دفتر نخست وزیری منفجر شد و در آن، محمدعلی رجایی، رییس جمهور و دكتر محمد جواد باهنر، نخست وزیر و تعدادی از شخصیت ها شربت شهادت نوشیدند. این وقایع می توانست به سادگی منجر به سقوط یك نظام سیاسی شود، اما بازتاب آن در مردم، نتیجه معكوس داشت چرا كه با سخنرانی ها و پیام های امام خمینی(ره) كه به نحو هوشمندانهای به مردم امید می دادند، آنان را انسجام می بخشیدند و گروه های سیاسی ضدِ نظام را بی اعتبار می ساختند، اثری وصف ناشدنی در ملت مسلمان برای مقاومت بیشتر ایجاد می كرد. از این جهت بود كه نظام اسلامی از این دوران پرخطر و پرآشوب با توكل بر خدا، رهبری های حضرت امام و مقاومت و پایدار مردم گذشت و به مسیر خود ادامه داد