این كتاب مبانی و انگیزه های شكل گیری مناسبات سیاسی - اقتصادی ایران و
اسرائیل در دوره پهلوی دوم را مورد بررسی قرار می دهد. عامل شكل گیری
مناسبات ایران و اسرائیل در دوره پهلوی دوم الزامات و ملاحظات راهبردی -
امنیتی بوده است.ایران و اسراییل به عنوان دو كشور غیر عرب و متحد بلوك غرب
در منطقه خاورمیانه، سیاست خارجی خود را با بلوك غرب همسو و هماهنگ می
كردند. در این چارچوب دو كشور ایران و اسرائیل در صف مقدم مقابله با نفوذ
اتحاد جماهیر شوروی و ممانعت از نفوذ این كشور به منطقه استراتژیك
خاورمیانه واقع می شدند و به تبع چنین رویكردی در سیاست خارجی خود در سطح
منطقه ای به مقابله با دولتها و نهضتهای ناسیونالیست رادیكال عرب می
پرداختند. این امر به ویژه با ظهور جمال عبدالناصر در مصر و وقوع انقلابها
در كشورهای سوریه ، عراق و لیبی و بی ثباتیهای سیاسی در دیگر كشورهای عربی
چون یمن تشدید شد. بدین سان هدف عمده ی اتحاد استراتژیك ایران و اسرائیل در
سطح منطقه ای ، در دهه های 1950 و 1960 میلادی ، ممانعت از رشد و گسترش
ناسیونالیسم رادیكال عربی در منطقه خاورمیانه بود. با فروكش كردن موج
رادیكالیسم جهان عرب در دهه 1970 محور ایران - اسرائیل جای خود را به محور
مصر - ایران - عربستان داد.
