مرکز اسناد انقلاب اسلامی

«پدر» اولین عبارتی است كه با ذكر و یاد نامش به ذهن تداعی می‌شود. «پدر» مظهر عطوفت و رحمت است برای فرزندان و مربی آداب و اخلاق؛ سلام و صلوات بندگان خدا به پدر فرزند صالح و دستگیر خلق است و نفرین‌شان بر پدر فرزندان زشت‌كردار اما امان از فرزندان ناخلف كه از فضل پدر، آنان را هیچ حاصلی نبوده و نیست. آیت‌الله سیدمحمود طالقانی (علیه رحمت‌الله و بركاته)، «پدر» بود برای این امت؛ امتی كه به صلاح و فلاح رسید... جشن پیروزی انقلاب اسلامی‌و استنشاق در هوای جمهوری اسلامی، به ثمر رسیدن نسلی صالح را موجب شد و سلام و صلوات را نثار «پدر طالقانی» كرد. بچه‌های مجاهدش اما ناخلف از آب درآمدند! آیت‌الله طالقانی با همه‌ی مبارزان علیه جور و ستم محمدرضاشاهی همراهی داشت و برای همه‌شان مرشد و مربی بود؛ همین بود كه شد «پدر» اما نشان داد كه مبارزه وسیله‌ای است برای تاباندن پرتوهای نورانی قرآن بر جامعه و چون هدف عظیمش را در كلام امام‌خمینی دید، در این راه سنگلاخ و پرفراز و نشیب با او رهسپار شد. اول نشیب، بی‌شك، ناخلفی فرزندان مجاهدش بود كه با دوستان ناباب و تفكری بی‌خدا همراه شده و قله‌های مجاهدت خلق خدا به دره‌ی نفاق سقوط كردند. «پدر» خون دل خورد، محبت كرد و جفا را نادیده گرفت. اثر پیش رو، شرحی است بر زندگی مجاهد نستوه، ابوذر زمان و پدر امت آیت‌الله طالقانی كه تقدیمی‌ا‌ست به امتش و نسل صالح پدری بزرگ.