یکی از ابتکارات امام خمینی(ره) که نتیجه تجربیات تحریم عید نوروز سال 1342 بود، اعلام عزای عمومی در نوروز 57 بود که نقش بسزایی در تداوم حرکت مردم ایفا کرد. درواقع این موضوع نشان می‌داد که مبارزات انقلابی مردم ایران محدود به ماه‌های محرم و مراسم عزاداری نمی‌شود. در عین حال، مبارزات مردم ایران در عید نوروز نشانگر آن بود که تا زمانی که رژیم غیرقانونی و سرکوبگر پهلوی روی کار است هیچ عیدی وجود نخواهد داشت. بر همین اساس مردم ایران برگزاری جشن عید نوروز را به پس از سقوط سلطنت پهلوی موکول کردند.
یکی از دستاوردهای مهم انقلاب اسلامی، تکمیل مبارزات نهضت ملی نفت بود که از سال 1333 با تحمیل قرارداد کنسرسیوم عقیم مانده بود. با پیروزی انقلاب اسلامی، بار دیگر با نقش‌آفرینی روحانیون منابع نفتی که توسط دول استعماری قبضه شده بود، این بار به طور رسمی و قانونی، چه بر روی کاغذ و چه در عمل ملی شد.
راهبرد اساسی مبارزاتی سید احمد خمینی، از هنگام تبعید حضرت امام(ره) به ترکیه و نجف، تا پیروزی انقلاب اسلامی در چند مرحله عمده شکل می‌گرفت. در این راستا، می‌توان به تکثیر و پخش اعلامیه‌ها و رهنمودهای حضرت امام و برقراری ارتباط با نیروهای انقلابی همسو با نهضت اسلامی اشاره کرد. مبارزات سید احمد خمینی به داخل کشور محدود نمی‌شد بلکه تماس با انقلابیون خارج از کشور را نیز در بر می‌گرفت.
مجله "نیوزویک" وابسته به مقامات وزارت خارجه آمریکا در خصوص آمریکاستیزی آیت‌الله کاشانی نوشت: «آیت‌الله کاشانی با روش تند و خشونت آمیز خود، تمام اقدامات مصلحانه دکتر مصدق را در راه حل مسالمت‌آمیز مسأله نفت عقیم گذاشته است، آیت‌الله کاشانی علاوه بر تنفر به انگلیسی‌ها با آمریکایی‌ها نیز کینه و دشمنی مخصوص دارد و مخالف هرگونه سازش بین ایران و دول غربی است.»
فردای روز 14 اسفند 59 روزنامه‌های مخالف بنی‌صدر همچون روزنامه جمهوری اسلامی از حرمت‌شکنی‌های حامیان بنی‌صدر در روز 14 اسفند پرده برداشتند و در آن روز یک راهپیمایی برپا کردند. در برخی از شهرها راهپیمایی‌هایی صورت گرفت که از جمله آنها می‌توان به ساوه و مشهد اشاره کرد. حضور خودجوش و حماسی مردم در حمایت از نهادهای انقلابی نظیر سپاه پاسداران، حزب جمهوری اسلامی، نیروهای حامی خط امام و... یکی از شیوه‌هایی بود که در مهار فتنه بنی‌صدر بسیار مؤثر بود. ورود مردم به صحنه و مقابله آنان با فتنه بنی‌صدر آنچنان مهم بود که امام خمینی(ره) پس از غائله 14 اسفند مستقیما به "عموم ملت" اطمینان دادند تا با فتنه‌گران برخورد خواهد شد. ایشان در پاسخ به تلگراف آیت‌الله گلپایگانی فرمودند: «به عموم ملت شریف اطمینان می‌دهم که با خواست خداوند تعالی با اینگونه مخالفت‌ها با اسلام برخورد شدید خواهد شد...»
گزارشگر سفارت امریکا در تهران ضمن گزارش محرمانه‌ای درباره استفاده از قدرت سرکوب نرم با کمک حزب رستاخیز در جامعه و کاریرد آن می‌نویسد: «در این زمینه، حزب رستاخیز ملت ایران را می‌توان قدمی دیگر به سوی افزایش تسلط بر این جامعه دانست. اخراج روزنامه‌نگاران دارای سوابق مشکوک، تعطیل اجباری روزنامه‌ها و مجلات کوچک، اتخاذ سیاست خشن نسبت به ناآرامـی‌های سـابقه‌دار دانشجویی همگی نمودار اتخاذ سیاست تندتر در مورد آنها که فعالیت در فضای سیاسی فعلی ایران را نمی پذیرند، می‌باشد.»
مال‌اندوزی و فساد مهم‌ترین چیزی بود که از رضاخان به فرزندانش به ارث رسید. همه آنها چه دختر و چه پسر در این امر ید طولایی داشته و گوی سبقت را از هم می‌ربودند. با اینکه اشرف پهلوی در فسادهای مالی و اخلاقی پیشرو است، اما نباید خواهر بزرگ‌ترش یعنی شمس را در این بین فراموش کرد. فسادهای مالی و سوءاستفاده‌های شمس پهلوی به وضوح در اسناد و خاطرات دیده می‌شود. ثروت وی چنان افسانه‌ای و غیرقابل باور بود که روزنامه "سانفرانسیسکو کرانیکال"، تنها گوشه‌ای از ثروت شمس را "عجیب‌تر از داستان هزار و یک شب" خواند.
در مورد مبانی مشروعیت رژیم رضاشاه می‌توان گفت که حکومت وی فاقد مشروعیت بود. به علاوه نبود عوامل مشروعیت‌زا با یک عامل منفی نیز همراه بود و آن تقارن روی کار آمدن او با تغییر سیاست انگلستان بود. از سوی دیگر شیوه به قدرت رسیدن رضاخان هیچ مبنای قانونی یا حتی عوام‌پسندی هم نداشت. اینکه وی در مجالس عزاداری عاشورا با پای برهنه شرکت می‌کرد و کاه بر سر خود می‌ریخت، نتوانست چهره عوام پسندی به او ببخشد. مخالفت‌های نمایندگان مجلس با قدرت گرفتن او نیز نشان می‌دهد که هیچ وجهه قانونی نداشته است.
به دنبال قیام 29 بهمن تبریز شریعتمداری در مصاحبه‌ها و دیدارهایش مردم را به سکوت و آرامش دعوت می‌کرد. وی ضمن صدور اعلامیه‌ای در بعد از ظهر روز 29 بهمن خواستار بازگشت مردم به خانه‌هایشان شد. این اعلامیه شریعتمداری چنان سازاشکارانه بود که ساواک نیز نهایت استفاده را از آن برد. به طوری که بلافاصله اعلامیه مذکور را با تیراژ بالا تکثیر کرده و شب هنگام و بامداد روز 30 بهمن 56 در نقاط مختلف تبریز پخش و الصاق کرد.
بدون شک يکي از اثرگذارترين عوامل بروز اين تلقي در اذهان جهاني، شعارهايي بود که در طول دوران مبارزات بصورت يکپارچه از طرف مردم ايران به گوش مي‌رسيد چرا که شعارهای هر انقلابی چکیده‌ای از ایدئولوژي آن انقلاب است که در قالب عبارت‌ها و جمله‌هاي کوتاه، مهيج و شورآفرين و وحدت‌بخش در بين انقلابيون و توده‌هاي انقلابي مطرح شده و عامل اساسي بسيج انقلابي مي‌شود. شعارهاي مردمي در آن دوران اسناد و منابع دست اولي هستند که با بررسي و مطالعه آنها به نتايج بسيار ارزشمندي مي‌توان دست يافت که مهم‌ترين آن بازنمايي اهداف انقلاب اسلامي مردم ايران است. در واقع "شعارها مثل انگشت اشاره‌ای هستند که به هدف‌ها اشاره می‌کنند، هدف‌ها را ترسیم می‌کنند". هدف‌هايي که با مشت‌هاي گره کرده سمت و سوي آنها مشخص شده و با فريادهاي خالصانه به منصه ظهور مي‌رسيد.
