حجت‌الاسلام حسن روحانی در خاطرات خود درباره تظاهرات بی‌سابقه عاشورای 57 در لندن می‌گوید: «عصر روز دوشنبه(عاشورا)؛ تظاهرات بسیار خوبی ترتیب داده شد. به اعتراف همه ، چنین تظاهراتی بی‌سابقه بوده است. طول تظاهرات از دو كیلومتر هم بیشتر بود. تعداد زیادی از خانم‌ها با بچه‌های كوچك در این تظاهرات شركت كرده‌اند. بیش از نصف جمعیت ایرانی و بقیه عرب، پاكستانی و تعدادی هم انگلیسی بودند.»
سردار همدانی در مورد دولت سازندگی گفت:بعضی ازكسانی كه در دولت سازندگی یار آقای‌هاشمی بودند با فرهنگ ومدیریت دفاع و سازوكاری كه نیاز داشتیم از آن استفاده كنیم دربحث بازسازی، بیگانه بودند و حتی بخشی از مدیران دفاع مقدس را كنارگذاشتند درحالی كه آنها می‌توانستند وارد صحنه بازسازی شوند، زیرا آنها به عنوان مهندسین، پروژه‌های مهمی را دردوران دفاع مقدس درصحنه‌های نبرد با موفقیت احداث و اجرا كرده بودند ازجمله درجاده سازی وپل سازی. همین مدیران درصنایع نظامی معجزه آفریدند.
حجت‌الاسلام والمسلمین فلسفی درباره تحصن علمای تهران و نقش هیئات مذهبی در مقابله با تصویب لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی می گوید: «هیأت‌های دینی بوسیله نمایندگان خود هرگونه آمادگی و فداكاری خود را در راه مقاصد مراجع قم و همكاری با علمای بزرگ تهران اعلام داشتند... یكی از رؤسای هیأت‌های مذهبی به من گفت: چهل نفر از اعضای هیأت ما وصیت نامه خود را نوشته‌اند و به زنان و مادران خود سپرده‌اند و فردا دست و دل شسته در اختیار شما آقایان هستند.
مركز اسناد انقلاب اسلامی در سالروز درگذشت آیت الله خزعلی منتشر كرد
آیت‌الله خزعلی در بخشی از خاطرات خود درمورد رابطه برخی از اعضای نهضت آزادی از جمله ابراهیم یزدی با آمریكا می‌گوید: «وقتى محمدرضا پهلوى در 27 دى ماه 1357 از ایران رفت دولت آمریكا توسط سفارت‌خانه‌اش در فرانسه با اطرافیان امام(ره) یعنى ملى‌گراها تماس گرفت و سعى كرد توسط آنها امام(ره) را از آمدن به ایران منصرف كند عاقبت با مهره خود ابراهیم یزدى تماس برقرار و هدف خود را به او تفهیم كرد؛ وی به امام (ره) گفت: حركت شما به صلاح نیست و موجبات درگیرى و خون‌ریزى را فراهم مى‌آورد. این‌ها [نهضت‌آزادی‌ها] از آمریكا مى‌ترسیدند، ولى از آخرت هیچ واهمه‌اى نداشتند. امام(ره) ضمن رد خواسته او گفت: من به خدا توكل مى‌كنم.»
طاهره باقرزاده، عضو نادم سازمان منافقین، درباره تبلیغات كاذب منافقین درباره برخورد با زندانیان در دهه ۶۰، در نشست‌های توجیهی برای اعضا، می‌نویسد: «برای آشنا شدن با شرایط درون زندان و نحوه بازجویی‌ها، گزارش‌های متعددی می‌خواندم. در یكی از گزارش‌ها نوشته بود كه نظام برای گرفتن اطلاعات از زندانی، كودكان آنها را در حضورشان شكنجه می‌كند. با همین تصور و با آمادگی كامل نسبت به پذیرش این امر دستگیر شدم و انتظار داشتم كودك یك ساله‌ام را زیر فشار قرار دهند؛ اما برخلاف پندارم، از همان لحظه‌ی بازداشت، نه تنها آسیبی به او نرسید؛ بلكه حتی در جهت تأمین امكانات و نیازهای بهداشتی و غذایی وی، مرا یاری كردند».
سخنرانی منتشر نشده از حجت‌الاسلام روح‌الله حسینیان درباره منتظری
امام خمینی (ره) فرمودند:آقای منتظری هم خودش فاسد است و هم شاگردی كه تربیت كند فاسد تربیت می‌كند.
آقای هاشمی از امام در خواست كرد لحن نامه طوری باشد كه به جنبه حوزوی آقای منتظری لطمه ای وارد نشود. امام در جواب سخنان تندی فرمودند كه با توجه به برخی مصالح و ملاحظات از ذكر آنها معذورم . بدین صورت جلسه با یاس و نگرانی پایان یافت.
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در خاطره‌ای به یكی از دیدارهایشان با امام خمینی (ره) در سال 42 اشاره می‌كنند و در این باره می‌فرمایند:"...رفتیم داخل در یك اتاقی نشستیم. یك‌دفعه دیدم حاج آقا وارد شد. من افتادم به پای حاج آقا؛ یعنی از چیزهایی كه یادم می‌آید، این است كه افتادم پای حاج آقا را بببوسم؛ از بس عاشق آقای خمینی بودم من. واقعا عجیب محبت این مرد همیشه در دل ما بود. ایشان ناراحت شد و نگذاشت ما پایشان را ببوسیم. بعد نشستیم، من گریه ام گرفته بود، حرف نمی‌توانستم بزنم. ناراحت هم بودم كه حالا ایشان خیال می‌كند كه من چون زندان بودم گریه‌ام آمده، تصور نمی‌كند كه مثلا به خاطر شوق دیدارایشان است."
علما و حوزه های علمیه باید در امور اقتصادی مستقل باشند تا در مواقع مشاهده انحراف بتوانند حرفشان را بزنند.
آیت‌الله امینی درباره انتخاب قائم مقام رهبری در مجلس خبرگان اول می‌گوید: آقای محمدی گیلانی در بیخ گوش من گفت: "من در جماران بودم، در بیت امام گفته می‌شد كه امام با انتخاب آقای منتظری به قائم مقامی موافق نیست." من نیز همین را آهسته به آقای هاشمی رفسنجانی گفتم. ایشان گفتند: امام كه نهی نكرده، به علاوه در شرایط فعلی طرح این مطلب به صلاح نیست، تا ببینیم چه پیش می‌آید.
