پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ روز جمعه نیمه بهمن 1327، محمدرضا پهلوی که برای شرکت در مراسم سالگرد افتتاح دانشگاه تهران به آن مکان رفته بود، در مقابل دانشکده حقوق مورد سوءقصد قرار گرفت اما از آن جان سالم به در برد. ضارب در دم کشته شد و اسرار آن ماجرای رازآلود پشت پرده ابهام باقی ماند. اما محمدرضا شاه بیشترین بهره‌برداری را از آن قضیه به عمل آورد.
در بخشی از کتاب «بيست سال تكاپوي اسلام شيعي در ايران» که به قلم حجت‌الاسلام والمسلمین روح‌الله حسینیان نگاشته شده و توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است در این رابطه می‌خوانیم: شاه در 15 بهمن 1327 توسط فردي به نام ناصر ميرفخرايي كه بعداً مشخص شد از هواداران حزب توده بوده و ترور توسط حزب توده برنامه‌ريزي شده بود، مورد هدف چندگلوله قرار گرفت. ضارب كشته شد و شاه مجروح و راهي بيمارستان شد. دولت از اين واقعه‌كمال استفاده را برد و آيت‌اللّه كاشاني و رهبران حزب توده را كه مخالفين جدي ديكتاتوري شاه محسوب مي‌شدند، دستگير كرد.
شاه كه بعد از اين واقعه به ماليخولياي «رسالت بر دوشي» مبتلا شده بود، استنباط كرد كه «اگرخواست خداوند مرا از اين بليه نجات داده بود، پس بي‌ترديد مي‌بايست هر طور شده مأموريتم را تكميل كنم.»
عده‌ای نيز كه از اين حادثه و دست داشتن حزب توده و نجات شاه به هيجان آمده بودند، با برگزاري مجالس شكرگزاري، ارسال نامه، تلگراف و طومار بر توهم شاه افزودند، تا جايي كه شاه مدعي شد: «بلافاصله بعد از اين سوءقصد بود كه اكثريت قريب به اتفاق مردم ايران متوجه عواقب ناشي از عدم حضور من بر مسند حكمراني شدند و فهميدند كه اگر من نباشم ايران رو به نابودي خواهد گذاشت».
