پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ خرداد سال 1342، رژیم پهلوی دریافت که ماه محرم از ظرفیت بسیار بالایی برخوردار است. در آن سال تظاهرات عظیم مردم در سراسر کشور، پایههای رژیم شاه را به شدت به لرزه انداخت. از این رو در سالهای بعد، ساواک میکوشید تا مراسم ماه محرم را کنترل کند. از جمله در سال 1344، با فرارسیدن محرم، رژیم کوشید تا نظارت و کنترل خود را بر مجالس عزا بیشتر کند.
در محرم سال 1344 شمسی، کمسیون امنیت منطقه چهارمحال بختیاری مرکب از فرماندار کل بختیاری و چهارمحال، رئیس ساواک چهارمحال، فرماندار شهرستان شهرکرد، رئیس شهربانی، فرمانده ژاندارمی و ... با نزدیک شدن ایام محرم برای کنترل اوضاع، به اقدامهای و تدابیر زیر توسل جستند:
به وسیله شهربانی و ژاندارمری از روز شنبه 11/اردیبهشت/44 در نقاط مختلف شهر و دهات استان، آگهی صادر شد که بانیان عزاداری در ظرف یک هفته به شهربانی و نزدیکترین پاسگاه ژاندارمری مراجعه و ضمن تعیین محل عزاداری و شروع و خاتمه آن، پروانه عزاداری اخذ نمایند؛ تصریح شده بود که: پس از گذشت مدت معین دیگر پروانه صادر نخواهد شد، مگر آنکه ده روز قبل دوباره تقاضا کنند.
براساس این دستورالعمل، بانیان بایستی به شرح زیر به شهربانی و ژاندارمری تعهد بسپارند:
«الف- معرفی واعظ یا وعاظ؛
ب- ضبط سخنرانی واعظ یا واعظ به وسیله ضبط صوت و تحویل آن به مقام انتظامی صادر کننده پروانه؛
ج- سخنرانی وعاظ صرفا در اطراف مسائل مذهبی و ذکر مصیبت ائمه اطهار باشد؛
د- واعظ نبایستی از [امام] خمینی نامی ببرند مگر در مورد تقاضای عضو از مقامات عالی مملکت؛
ه- قبل از اخذ پروانه و تائید صلاحیت واعظ نبایستی به تشکیل جلسه وعظ و روضه خوانی اقدام کنند؛
و- سپردن تعهد بر اینکه از وعاظ ناراضی دعوت ننمایند.»
در ماه محرم سال 1344 یکی از موضوعهایی که به کوشش روحانیان و وعاظ در منابر مطرح شد، موضوع تبعید امام خمینی بود. ساواک با وعاظی که این موضع را مطرح کردند سخت برخورد و آنها را دستگیر زندانی و ممنوع المنبر کرد.