پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ 19 تیرماه سال 62 در حالی که دوماه از ضربه دوم به حزب توده و دستگیری تعدادی از اعضای حزب توده می‌گذشت، رحمان هاتفی در زندان خودکشی کرد. هاتفی که هنگام دستگیری، عضو هیئت سیاسی کمیته مرکزی حزب توده بود، در کنار مهدی پرتوی از موسسان تشکیلات مخفی حزب توده محسوب می‌شد.

تشکیلات مخفی حزب توده، همان «سازمان نوید» بود که پیش از پیروزی انقلاب توسط این دو نفر تاسیس شده و پس از پیروزی انقلاب اسلامی زیر نظر کیانوری به عنوان تشکیلات مخفی به حیات خود ادامه داد و نقش بازوی اطلاعاتی حزب را ایفا می‌کرد. هاتفی که پیش از انقلاب عضو شورای سردبیری روزنامه کیهان بود، با سقوط رژیم پهلوی مدتی سردبیری روزنامه «نامه مردم» متعلق به حزب توده را بر عهده داشت.

هاتفی به همراه جمعی از سران حزب، اردیبهشت ماه 1362 دستگیر شد و در بازجویی‌ها نیز مقاومت چندانی از خود نشان نداد و درباره مسائل مختلف از جمله اوضاع حزب پس از ضربه اول-بهمن 61- تا ضربه دوم-اردیبهشت 62- و تشکیلات مخفی حزب صحبت کرد.

صبح روز 19 تیرماه نگهبان زندان وقتی به سلول او مراجعه می‌کند، با پیکر بی‌جان او که خود را حلق‌آویز کرده بود مواجه می‌شود. در اولین گزارش کتبی درباره خودکشی هاتفی، نگهبان زندان عنوان کرد که او «با پیراهن خود را حلق‌آویز کرده» این گزارش تصریح کرد: «پیراهن به شکل طناب بود طاقت نیاورده و پاره شده بود و متهم در گوشه سلول افتاده بود.»

در گزارش پزشکی قانونی درباره این خودکشی تاکید شده بود: «در معاینه سر و صورت و تنه و اندام‌ها هیچگونه آثار ضرب و جرح و خراشی مشاهده نشد.» این گزارش علت مرگ را «خودکشی بوسیله حلق آویختگی توسط خود بیمار» تشخیص داد.