نام کتاب:
سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی
موضوع : کتاب
زیرگروه موضوع: سیاست و روابط خارجی
تاریخ انتشار: ۱۳۸۷
چاپ جاری: ۲۰۰۰
قیمت: ۲۴۰۰۰ ریال
شمارگان: ۲۰۰۰
تعداد صفحات: ۳۰۴
قطع: وزیری
شابک: ۴-۳۳۵-۴۱۹-۹۶۴-۹۷۸
وضعیت: ناموجود
معرفی اجمالی: سیاست خارجی كه استراتژی یك كشور برای كسب اهداف ملی برحسب منافع ملی
می‌باشد، دربرگیرنده‌ی ابتكار عمل آن كشور یا واكنش به ابتكار عمل دیگر
كشورهاست. از جمله مهم‌ترین متغیرهای مؤثر در سیاست خارجی ژئوپلتیك یك
كشور، فرهنگ، نیازهای داخلی و بالاخره نظام بین‌الملل هستند كه از میان
آنها متغیرهای داخلی و بین‌المللی به مراتب نقش تعیین‌كننده‌تری در سیاست
خارجی دارند. دوران سازندگی در نظام جمهوری اسلامی ایران (1368 ـ 1376) یكی
از دوره‌های مهم در تاریخ جمهوری اسلامی است. در این مقطع تاریخی، مسئولان
سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با اتخاذ رویكرد عمل‌گرایی به تعاملی
سازنده با جهان خارج، در عین پایبندی به مبانی اصول‌گرایی اسلامی، اقدام
نمودند. این امر موجبات شكل‌گیری دوران تنش‌زدایی را فراهم آورد و با اعلام
تنش‌زدایی سعی شد با اتخاذ اهدافی در عرصه‌ی سیاست خارجی، ضمن تأمین
نیازهای داخلی، بر سازگاری اهداف سیاست خارجی با محیط بین‌المللی افزوده
شود. ضرورت‌های ناشی از جنگ و به طور كلی اوضاع داخلی، كه ایران را به
اتخاذ سیاست‌های همكاری‌جویانه با سایر كشورها ترغیب می‌كرد، با تحولات
گسترده درعرصه‌ی نظام بین‌الملل همزمان بود. تحولات ساختاری نظام
بین‌المللی كه همراه با پایان جنگ سرد، فروپاشی كامل شوروی، تغییر ژئوپلتیك
اروپا و آسیا، اعلام دكترین نظم نوین جهانی و یك‌جانبه‌گرایی آمریكا و
شكل‌گیری نظام بین‌الملل در حال گذار بود، سیاست خارجی ایران در دوران
سازندگی را به سمت استراتژی چندجانبه‌گرایی سوق می‌داد تا به این طریق با
دشمنی آمریكا مقابله نموده و بر محدودیت‌ها و موانع ناشی از آن غلبه نماید و
از عمده‌ترین ویژگی‌های نظام بین‌الملل در حال گذار، كه همانا یارگیری و
منطقه‌گرایی بود، در جهت تقویت استراتژی چندجانبه‌گرایی بهره بگیرد. به
همین منظور، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با توجه به قطب‌های جدید
سیاسی و اقتصادی همچون اتحادیه‌ی اروپا (جامعه‌ی اقتصادی 1991)، چین و
روسیه، تلاش می‌كرد با دیپلماسی چندجانبه‌گرایی ضمن تأمین نیازهای كشور،
سیاست مهار آمریكا و قانون داماتو را بی‌اثر كند. استراتژی چندجانبه‌گرایی
كه برآمده از عمل‌گرایی دولت سازندگی بود، به گسترش روابط در سطوح كشورهای
همسایه، منطقه‌ای و بین‌المللی انجامید. این كتاب به جهت‌گیری ها و
رویكردهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوران سازندگی (1368 ـ 1376)
می پردازد و اینكه چه تأثیری درسطح روابط دیپلماتیك جمهوری اسلامی ایران
با جهان داشته است؟
