با آنكه خاطره‌نویسی و خاطره‌گویی در روزگار ما مورد قبول و توجّه جدّی
قرار گرفته، ولی خاطره به معنای امروزین آن، رواج و سابقه‌ی چندانی در ادب و
تاریخ این سرزمین نداشته است. در آثار گذشتگان رد و نشان خاطره‌نویسی را
می‌توان در زندگی‌نامه‌ها، تذكره‌ها، سفرنامه‌ها، وقایع‌نامه‌ها و
حسب‌الحال‌ها و امثال آن جُست و جو كرد. خاطره بنا بر اتفاق رأی
تاریخ‌شناسان از جمله منابع مهمّ تاریخی به‌شمار می‌آید. خاطره‌ها و
خاطره‌انگاشته‌ها از حیثِ نقش و حضور راوی در وقایع و مقاطع تاریخی،
فراگیریِ موضوع و محتوا، چگونگی نقل و نگارش و توجّه صاحب خاطره به رعایت
دقّت در نقل و پرهیز از دیگرگون‌نمایی ارزش و اعتبار می‌یابند. نهضت اسلامی
ملّت ایران به رهبری امام خمینی (ره) در ذیل و تداوم تاریخ اسلام و
قیام‌های حق‌طلبانه‌ی شیعه و هم در گستره‌ی تاریخی ایران و دوران معاصر از
چنان عظمت و اهمیّتی برخوردار است كه سال‌های سال می‌باید در آن مطالعه و
مداقّه شود. در این میان شناخت چند و چون حوادث پیدا و پنهانی كه از نخستین
بارقه‌های قیام تا «انفجار نور» به‌وقوع پیوسته، به طریق اولی بر ذمّه‌ی
زبان و قلم آنانی است كه در بطن و متن این واقعه‌ی بزرگ حضور داشته‌اند.
نقل و نگارش و تدوین خاطرات و مشاهدات انسان‌های آزاده و برانگیخته‌ای كه
از طلیعه‌ی قیام یاریگر رهبری و نهضت بوده‌اند، می‌تواند روشنگر نكته‌ها و
ناگفته‌ها و شناسای تلاش و همّت ایشان باشد و فراتر از این در بازشناسی و
پژوهش تاریخ جامع انقلاب اسلامی به‌كار آید.
