انقلاب اسلامی ایران، حاصلِ مجاهدتهای فراوان مردم این سرزمین از اقشار و اقوام گوناگون است اما در به ثمر رسیدن این انقلاب، روحانیت نقشی مثالزدنی ایفا كرده است؛ همانگونه كه در تثبیت و بقای آن تلاشهای بینظیری مبذول میدارد. به دلیلِ ویژگیِ منحصربهفرد انقلاب یعنی اسلامی بودن، این روحانیت بود كه به آگاهیبخشی، سازماندهی و بسیج نیروهای مردمی همت گماشت و با تعلیم و ارشاد نسلهای نوخاسته، آنها را به سوی مبارزه با استبداد داخلی و استعمار خارجی سوق داد.آیتالله عبدالله محمدی یكی از روحانیونی است كه این نقش اصیل را به خوبی ایفا كرده است. وی چه در پیش از انقلاب و چه پس از آن، خود را چون سربازی در خدمت اسلام و موظف به نگهبانی و پاسداری از آرمانهای آن میداند كه این وظیفه محدود به مكان و زمان خاصی هم نخواهد بود. كتاب حاضر، متن مصاحبههای مركز اسناد انقلاب اسلامی قم با ایشان است كه پس از ضبط، پیادهسازی، بازنویسی و تدوین اینك به محضر خوانندگان تقدیم میگردد.راوی پس از معرفی خود در فصل اول، به سالهای حضورش در نجف اشرف اشاره میكند. این سالها مصادف با تبعید امام خمینی به نجف اشرف بوده است. او استقبال از امام در نجف و روزهای آغازین حضور امام و نیز نحوهی شروع به تدریس امام را بیان میكند. مطالب فصل سوم كتاب به اوجگیری نهضت امام میپردازد. راوی در فصل چهارم از خاطرات دستگیری و زندان خود و پسرش عباس محمدی یاد میكند.در فصل پنجم وقایع پس از پیروزی انقلاب بهویژه در خرمشهر و اوضاع حساس آن بررسی می شود. جریان خلق عرب، اقدامات تیمسار مدنی و آقای شبیر خاقانی از جمله مباحثی است كه در این قسمت مورد بحث قرار میگیرد. مطالب فصل ششم به دفاع مقدس و شرایط خرمشهر از ابتدای جنگ تا سقوط و سپس آزادسازی آن اختصاص دارد. آیت¬الله محمدی در فصل پایانی، از حضورش در ایلام به عنوان امام جمعه و شرایط این شهر در روزهای جنگ و پس از آن سخن میگوید