مرکز اسناد انقلاب اسلامی

صدای زنجیر در را شنیدم… به طرف سلول خیز برداشتم. وای خدایا این رضوانه است که تکه پاره با بدنی مجروح، خونین،‌ دو مامور او را کشان کشان بر روی زمین می‌آورند. آن قطعه گوشت که به سوی زمین‌ها رها شده رضوانه ؛ جگر پاره من است.

شهید کلاهدوز در شب 21 بهمن نه تنها تانک‌ها را از کار انداخته بود، بلکه بسیاری از ادوات جنگی را هم دستکاری کرده بود و با این عمل جسورانه خود در حقیقت بخشی از دستگاه نظام رژیم پهلوی را خلع سلاح کرد

... کار من پخش اعلامیه‌هایی در نیروهای مسلح بود و با اسم و امضاء «ارتش اسلامی انقلاب» نوشته و در منزل شهید عباس ناطق نوری در باغ فیض تکثیر و در پادگان‌ها یا در واحدهای حکومت نظامی مستقر در سطح شهر توزیع و پخش می‌شد.

... ما یکی از ماشین‌های مدرسه علوی را برداشتیم و رفتیم؛ تا جلوی نیروی هوایی رسیدیم و پیام امام را رساندیم، چند همافر که صورتشان را با ذغال سیاه کرده بودند که شناسایی نشوند، بلافاصله به سمت ماشین ما آمدند و به ما پیوستند...

«شب 12بهمن همه مردم نگران بودند؛ حتی شنیدم مسلمانان سایر کشورها هم که دوست‌دار امام بودند نگرانی خود را پنهان نمی‌کردند. طبیعی هم بود؛ چراکه انقلاب اسلامی در برابر همه ابرقدرت‌ها قرار داشت؛ لذا همه مسلمان‌ها آن شب برای امام دعا می‌کردند.»

مدرس به یکی از نزدیکانش گفت: «عبدالباقی! چند ورق از آن کاغذهای مرغوب خود را بیاور.» سپس به آن مرد گفت: «آن بسته کاغذ وزیر را بردار و این کاغذها را هم روی آن بگذار.» آنگاه روی یک تکه کاغذ قند نوشت: «جناب وزیر! کاغذ فراوان است، ولی لیاقت تو بیشتر از این کاغذی که روی آن نوشته‌ام نیست...»

وی در این نامه به تلاش‌های شیخ مفید، سید مرتضی، علامه كاشف الغطاء و شیخ طوسی در راه مبارزه با باطل اشاره می‌کند و عدم همراهی علما با استعمارگران را یکی از نمونه‌های مبارزه علما با استعمار می‌داند و می‌نویسد: «روحانیت یعنی عروه الوثقی بودن و پول‌های سرشار و بی‌شمار را بدان احتمال كه ایادی استعمار در طریق وصول آن دخیل باشند، رد كردن.»

او با احداث «مسجد صاحب‌الزمان (عج)» در نزدیکی کارخانه پپسی‌کولا که در تملک بهائیان بود. نقش ویژه‌ای در تضعیف بهائیت داشت. در عین حال بهائی‌ها هم کینه او را به دل گرفتند به طوری که وقتی حاج‌اسماعیل شهید شد، از طرف فرقه بهائیت جشن بزرگی برگزار گردید.

آموزش اجباری ابتدایی از 6 تا 12 سالگی برای دختران و پسران بوده است و در شهرها مدت کلاس‌های ابتدایی 6 سال و در روستاها 4 سال بود. این آموزش به‌صورت مجانی ارایه می‌شد اما آموزش متوسط که مدت آن‌هم 6 سال برای پسران و 5 سال برای دختران بوده و غیراجباری و غیرمجانی بود و نظامی که در مدارس متوسط حاکم بود، مطابق آموزش در مدارس اروپایی به‌خصوص فرانسه تنظیم شده بود.

در نجف که تحصیل می‌کردم، حجره‌ای داشتم که فرش آن قطعه حصیری بود که موقع خواب گنجایش تمام اندامم را نداشت. الان هم با آن که هرچه بخواهم در اختیارم قرار می‌دهند، باز مانند دوران طلبگی زندگی می‌کنم