بررسی تاریخ معاصر نشان می‌دهد هر زمان سیاست‌مداران و رجال سیاسی به غرب اعتماد کرده و دست نیاز به سوی آن‌ها دراز کردند، پیامدی جز خسارت‌های زیان‌بار برای کشور در پی‌نداشته است. به عنوان نمونه در دوره مشروطه، با تسلط روشنفکران غرب‌گرا، نهضت از مسیر خود منحرف و به دیکتاتوری رضاخان ختم شد. اعتماد مصدق به امریکا نیز نتیجه‌ای جز کودتا و از بین رفتن مبارزات مردمی در ملی شدن صنعت نفت نداشت. سرانجام معاهده برجام نیز ثابت کرد اعتماد به غرب تا چه اندازه می‌تواند منشاء خسارت باشد.

مخالفان شیخ فضل‌الله نوری و همچنین منتقدان او ضمن چشم پوشی بر روحیه استبدادستیز شیخ، که او را زمانی همراه و در جبهه مخالفین استبداد به حرکت به سمت قم وادار نمود و دیگر زمان به‌دلیل جابه‌جاشدن ماهیت عریان استبداد از نظام مطلقه پادشاهی به استبداد سیاسی جدید (در نگاه شیخ) در صف مخالفان مشروطه قرارداد، اتهام معاونت با استبداد را به او روا می‌دارند. اما اگر نگاه شیخ به محمدعلی شاه جز نگاهی ابزاری جهت مقابله با مشروطه غربی ‌و پاسداری از اسلام در سایه‌ توسل به قدرت او بود، شیخ نمی‌بایست فکر مقاومت مسلحانه ـ آن چنان كه برخی گزارش کرده‌اند ـ را در شرایط قوت گرفتن مقوله‌ تسلیم محمدعلی شاه در سر بپروراند.

6 اردیبهشت 1358 محمدرضا سعادتی از اعضای ارشد و نفر دوم سازمان منافقین به اتهام جاسوسی برای کا.گ.ب (سرویس اطلاعاتی شوروی) در تهران دستگیر و پس از محاکمه به 10 سال زندان محکوم شد. از نکات عجیب پرونده آن است که سعادتی به رغم آن که به اتهام جاسوسی دستگیر شده بود و طبیعتاً نباید از امکان تبادل اطلاعات با بیرون برخوردار می‌بود، به راحتی با خارج از زندان در ارتباط بود. همچنین با همسر خویش که از اعضای اصلی منافقین بود نیز ملاقات داشته است. سرانجام در پی تداوم این فعالیت‌ها در 6 مرداد 1360، همزمان با فرار رجوی به پاريس، سعادتی به اتهام تشويق كاظم افجه‌ای به ترور محمد كچويی، ارتباط مداوم با مركزيت مجاهدين از درون زندان و استمرار جاسوسی از درون زندان تيرباران شد.