مرکز اسناد انقلاب اسلامی

معاون دبیر كل وقت سازمان ملل كتابی نوشته كه در آن كتاب آورده بود امریكایی‌ها تهدیدش می‌كردند كه چرا آن قدر تلاش می‌كنید كه ایران قطعنامه را بپذیرد و ما (امریكا) دوست نداریم كه این قطعنامه مورد قبول ایران قرار بگیرد و می‌خواهیم ایران آن را نپذیرد تا بتوانیم یك مستمسكی را داشته باشیم تا به ایران حمله كنیم.

27 تیر ۱۳۶۶، قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت برای پایان دادن به جنگ ایران و رژیم بعث صدام صادر شد. این قطعنامه از نظر کمی و تعداد واژه‌های به کار گرفته شده مفصل‌ترین و از نظر محتوا اساسی‌ترین و از نظر ضمانت اجرایی قوی‌ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد جنگ تحمیلی رژیم بعث علیه ایران بوده‌است. این قطعنامه بلافاصله از سوی رژیم بعث عراق پذیرفته شد، اما دولت جمهوری اسلامی ایران به دلیل بعضی ضعف‌ها و نقایص قطعنامه به مدت یک سال آن را نپذیرفت. اما پذیریش این قطعنامه هرچند انتظار کامل جمهوری اسلامی ایران را برآورده نکرد، اما اشاره تلویحی در بندهای قطعنامه در باب «تعیین آغازگر جنگ» و نیز «پرداخت غرامت»، برای جمهوری اسلامی ایران پیروزی بزرگی به حساب آمد.

خادم امام می‌گوید: بعد از پذیرش قطعنامه حاج احمد مرا خواست گفت: امام با ناراحتی قطعنامه را قبول کرده‌اند. وقتی که رفتم امام با درد دل حرف‌هایی زد از جمله مطالبی که یادم هست این بود که گفتند : «حاجی آن‌هایی که شهید شدند به لقاءالله پیوستند خوشا بحالشان. آن‌هایی هم که اسیر شدند ان­شاءالله آزاد می­‌شوند به موطنشان بر­می‌گردند. آن‌هایی هم که جانبازند خدا ان­شاءالله کمکشان کند و خدا شفایشان بدهد.» بعد از درد دل و بیان اینکه امام با چه ناراحتی قطعنامه را پذیرفته­‌اند، من با حاج احمد آقا نیمه شب چند ساعت تمام گریه کردیم.

پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی اینفوگرافیک "دلایل صدور قطعنامه 598" را با مروری بر تصمیم شورای امنیت سازمان ملل متحد منتشر کرد.

من باز می‏‌گویم که قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‏‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم. و نکته‏‌ای که تذکر آن لازم است این است که در قبول این قطعنامه فقط مسئولین کشور ایران به اتکای خود تصمیم گرفته‏‌اند. و کسی و کشوری در این امر مداخله نداشته است.مردم عزیز و شریف ایران، من فرد فرد شما را چون فرزندان خویش می‏‌دانم. و شما می‌‏دانید که من به شما عشق می‏‌ورزم؛ و شما را می‏‌شناسم؛ شما هم مرا می‏‌شناسید. در شرایط کنونی آنچه موجب امر شد تکلیف الهی‏‌ام بود. شما می‏دانید که من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطرۀ خون و آخرین نفس بجنگم؛ اما تصمیم امروز فقط برای تشخیص مصلحت بود؛ و تنها به امید رحمت و رضای او از هر آنچه گفتم گذشتم؛ و اگر آبرویی داشته‏‌ام با خدا معامله کرده‏‌ام. عزیزانم، شما می‏‌دانید که تلاش کرده‏‌ام که راحتی خود را بر رضایت حق و راحتی شما مقدّم ندارم. خداوندا، تو می‏دانی که ما سر سازش با کفر را نداریم.