مقالات- عناوین کل مقالات

نیکسون در سفر خود به تهران در ماه می ۱۹۷۲/اردیبهشت 1351 قول داد که هرگونه سلاح آمریکایی (به جز سلاح اتمی) را که شاه بخواهد به او بفروشد. این سفر سرآغازی برای دور تازه‌ای از نزدیکی میان منافع آمریکا و ایران در منطقه خلیج‌فارس بود.

ارتش بعث عراق با به ­کارگیری 7 تیپ پیاده، 2 تیپ زرهی و مکانیزه و یک گردان کماندویی، در تاریخ 27 اردیبهشت 1365، بار دیگر مهران را اشغال کرد. اما اشغال مهران توسط بعثی‌ها چندان طولانی نشد و در 10 تیر ماه 1365 بار دیگر طی عملیات کربلای یک، شهر مهران به آزاد شد.

در جریان بررسی اصل هفدهم نیز ابتدا حرفی از تعیین روز جمعه به عنوان «تعطیل رسمی هفتگی» نبود و در ابتدای اصل پیشنهادی نیز شهر تهران به عنوان «مرکز حکومت جمهوری اسلامی ایران» مشخص شده بود. به پیشنهاد ابوالحسن بنی‌صدرو تصویب اکثریت مجلس، اشاره به شهر پایتخت کشور از قانون اساسی حذف می‌شود تا امکان تغییر پایتخت بدون نیاز به رفراندوم فراهم باشد. در ادامه جلسه، مرحوم آیت‌الله منتظری پیشنهاد می‌کند تعیین روز جمعه به عنوان «تعطیل رسمی» به این اصل افزوده شود.

دکتر محمد امین ریاحی در کابینۀ شاپور بختیار، واپسین نخست‌وزیر دورۀ پهلوی، سمت وزارت آموزش و پرورش را بر عهده داشت، دکتر ریاحی طی 15 دی ماه تا 22 بهمن 1357 در کابینۀ شاپور بختیار شرکت کرد. به گفتۀ ریاحی گرچه او در این زمان از «ناراضی‌ها و انقلابیون» بود، با برنامه‌های شاپور بختیار موافقت نشان می‌داد. بختیار که با دکتر علی‌اکبر سیاسی و دکتر غلامحسین صدیقی دربارۀ فرد مناسب برای وزارت آموزش و پرورش مشورت کرده بود، روزی با ریاحی تماس گرفت و درخواست کرد که وزارت آموزش و پرورش را در کابینه بپذیرد. ریاحی نیز با این درخواست موافقت کرد.

روز نکبت یا یوم النکبة مقارن با 15 مه 1948 میلادی برابر با 25 اردیبهشت 1327 ه.ش و 5 رجب 1367 ه.ق همزمان با پایان قیمومیت کشور بریتانیا بر سرزمین فلسطین و اعلان منشور تأسیس کشور اسرائیل و بیرون راندن صدها هزار فلسطینی و آواره شدن آنها از سرزمین اصلی خویش است.به این مناسبت، به تحولات و حوادث تشکیل کشور جعلی اسرائیل در 15 مه 1948، آغاز و پایان جنگ اعراب و اسرائیل در سال 1948 و پیامدهای آن به نقل از جراید آن روز ایران پرداخته می­شود.

ورود مرتب لغات فرنگی به زبان فارسی به پنجاه شصت سال پیش از اواخر دوران رژیم گذشته برمیگردد اما در این زمان شدّت گرفت و زیاد شد... [که] عده ای راجع به تغییر خط حرف میزدند و عده ای در مورد به کار بردن لغات و اصطلاحات فرنگی افتخار میکردند و خودشان را در مقابل آن کوچک میدانستند

با مطرح شدن مساله بحرین در فروردین 1349ه.ش و ارائه گزارش از سوی دولت هویدا در خصوص ارجاع این موضوع به سازمان ملل، به نوعی زمینه های جدایی جزیره بحرین از ایران فراهم شد. در این میان احزاب و جمعیت های سیاسی آشکارا یا به صورت مخفیانه از طریق انتشار اعلامیه ها و شب نامه ها، مخالفت خود را با پذیرش جدایی بحرین توسط رژیم ابراز داشتند و آن را خیانتی جبران ناپذیر و نابخشودنی به کشور برشمردند.

با وجود تمام تلاشهايی كه نمايندگان مجالس مشروطه از آغاز برای الحاق بحرين به ايران نمودند، نمايندگان دوره بیست و دوم مجلس شورای ملی، تكليف اين خطه از خاك ايران را مشخص نموده و با 187 رای موافق در مقابل 4 رأي مخالف، جدايی بحرين از ايران را تاييد نمودند. با تصویب قطعنامه مذکور توسط نمایندگان مجلس شورای ملی، این موضوع در مجلس سنا نیز از سوی خلعتبری در روز 28 اردیبهشت 1349ه.ش به منظور تایید نهایی آن در این مجلس مطرح گردید و مهر تایید سنا نیز علاوه بر مجلس شورای ملی بر عملکرد دولت در موضوع جدایی بحرین از ایران زده شد.

پس از استقرار بانک­های خارجی و سلطۀ آن­ها بر امور، به موازات سیاست دولت­های متبوعشان، سیاست­های خودشان نیز تغییر می­کرد. و این­ها همگی از پیامد­های نبود بانکی با سیستم ملی بود که شرایط بحرانی را برای کشور رقم می­زد. در سال ۱۳۱۷ اساسنامه تازه‌ای برای بانک ملی به تصویب مجلس شورای ملی رسید که چاپ اسکناس را در انحصار بانک ملی قرار می‌داد. این اساسنامه همچنین مقرر می‌داشت که مدیر کل و قائم‌مقام و معاونان بانک و اعضای هفت‌گانه شورای عالی بانک باید ایرانی باشند. بر این اساس چاپ اسکناس ایران از انحصار کشورهای بیگانه درآمد

پس از ملاقات با نیکسون، شاه متوجه شد که برای خرید هر سلاحی که لازم می‌داند، چک سفیدی در اختیار دارد و دفاع از منافع آمریکا در خلیج‌فارس را به عهده می‌گیرد. شاه خریدهای عظیمی را آغاز کرد و بین جولای و نوامبر 1972 نزدیک به 3.5 میلیارد دلار سخت‌افزار نظامی سفارش داد. بدون شک توافق می 1972 را می‌توان قمار نیکسون بر ایران برای حفظ دیوار آتش در مقابل منافع ایالات متحده در خلیج فارس تعبیر کرد. این قرارداد سیاست ایالات متحده در قبال ایران را متحول کرد و عصر جدیدی از روابط را آغاز کرد تا جایی که از اواسط سال 1972 تا آخرین ماه های سلطنت شاه، فروش سالانه چند میلیارد دلاری تسلیحات تبدیل به یک سنت ثابت و پایدار در روابط ایالات متحده و ایران شد.