مرکز اسناد انقلاب اسلامی

آیت‌الله فلسفی می‌گوید: صدور اطلاعیه فرمانداری نظامی، به دستور امریکا بوده است تا نظامیان با تانک‌ها، و توپ‌ها و مسلسل‌ها داخل خیابان‌ها بیایند. حتی من از بعضی افراد مطلع شنیدم که بنا بوده دو نقطه به‌طور قطع بمباران شود: یکی منزل امام در دبیرستان علوی، برای اینکه امام کشته شود، ولو هزاران نفر هم به قتل برسند و دیگر مراکز حساس قم؛ ولی امام نقشه آن‌ها را با یک اعلامیه بر هم زد.

فضل‌الله فرخ می‌گوید:یادم هست که امام اجازه نمی‌دادند در مدرسه را ببندیم. ظهر که می‌شد تا فاصله‌ای که می‌خواهد خانم‌ها بیایند ما در را می‌بستیم. تا در را می‌بستیم می‌دیدیم که نوه امام می‌دوید و می‌آمد در را باز می‌کرد. می‌گفتیم: آقا در را چرا باز می‌کنید؟ می‌گفت: امام گفته در بسته نباشد. یک روز امام در را بست و کسی را راه نداد، روزی که توده‌ای‌ها و کمونیست‌ها به طور دسته‌جمعی آمده بودند و شعارشان انحلال ارتش و تشکیل ارتش انقلابی بود. آن روز امام در را بست و این‌ها را راه نداد و شهید محلاتی آمد با بلندگو و گفت: «آقایان بی‌خود ننشیند». آن‌ها یکی دو ساعت در خیابان ایران نشستند و شعارهایشان هم دست‌شان بود که انحلال ارتش و تشکیل ارتش خلقی ارتش انقلابی. امام فرمودند اگر حرفی پیامی چیزی دارید یکی دو نماینده تعیین کنید بیایند نامه‌ها و پیام‌تان را بیاورند.

حجت‌الاسلام جمی می‌گوید: آیت‌الله طالقانی مى‌گفت اين حركت‌هاى امام، اين كارهاى امام، عادى نيست، مثل اين‌كه اين مرد با مبدأ ارتباط دارد. با عالم غيب ارتباط دارد. گويى به او الهام مى‌شود كه چه بكند.

حجت‌الاسلام ناطق‌نوری در خاطرات خود می‌گوید: به‌ اتفاق شهید عراقی‌ نزد امام‌ رفتیم‌ و گفتیم‌: آقا در همسایگی‌ محل‌ اقامت‌ شما، یك‌ خانه‌ را تدارك‌ دیده‌ایم‌ و از پشت‌بام‌ مدرسه‌ هم‌ راه‌ ورود به‌ آن‌ را درست‌ كرده‌ایم‌، حفظ‌ جان‌ شما در این‌ شرایط‌ حساس‌ لازم‌ است‌ تا اگر خدای‌ نكرده‌ محل‌ اقامت‌ شما را بمباران‌ كنند، جان‌ شما سالم‌ بماند اجازه‌ دهید شما را به‌ آن‌جا منتقل‌ كنیم‌. هر چه‌ اصرار كردیم‌ ایشان‌ نپذیرفت‌ و در آخر جمله‌ای‌ فرمودند كه‌ ما را خلع‌ سلاح‌ كرد. فرمودند: هر كسی‌ خودش‌ می‌ترسد آن‌جا برود.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین موسوی‌فرد می‌گوید : آقای بهشتی من را صدا زدند و گفتند: «ما برای متحصنین پتو و غذا می‌خواهیم. ممکن است شام را خانواده‌هایشان برایشان آورده باشند ولی برای صبحانه چیزی تھیه کنید». من پشت یک تکه کاغذ نوشتم و به دست یکی از بچه‌های دانشگاه دادم و گفتم: «در مسجدالنبی نارمک به دست فلان آقا بدهید تا ترتیب این کار را بدهد». مردم نارمک یک دستگاه ماشین پر از پتوی تمیز و یک وانت پر از نان تنوری جمع کرده و این مایه سربلندی و سرافرازی بنده شد که پیش آقای بهشتی خجل نشوم.

عبدالله جاسبی می‌گوید: صبح روز 21 بهمن حکومت نظامی در پی انجام توطئه علیه قیام مردم، ساعت عبور و مرور مردم را چهار بعدازظهر اعلام کرد.صبح همین روز تانک‌ها جهت استقرار در خیابان‌های شهر از پادگان خارج شدند. کلاهدوز در دل به آن‌ها می‌خندید، او می‌دانست که این غول‌های آهنی از یک چوب‌دستی کمتر شده. 22 بهمن روز سقوط رژیم سلطنتی، روز انقراض حکومت شاهنشاهی و روز پایان عمر ننگین رژیم پهلوی بود. پادگان‌ها یکی پس از دیگری تسخیر و فرماندار نظامی تهران توسط مردم دستگیر گردید.بعضی از افرادی که هدایت تانک‌ها را به عهده داشتند از نیروهای کلاهدوز بودند و او به آن‌ها گفته بود مبادا دست از پا خطا کنید و به مردم آسیبی برسانید.کلاهدوز در شب 21 بهمن نه تنها تانک‌ها را از کار انداخته بود بلکه بسیاری از ادوات جنگی را هم دستکاری کرده بود و با این عمل جسورانه خود در حقیقت بخشی از دستگاه نظامی رژیم پهلوی را خلع سلاح کرده بود.

علی دانش منفرد می‌گوید: « قرار شد کسی [که] می‌‌خواهد وارد کمیته شود، به بنده به‌ عنوان مدیر اجرایی معرفی شود و بنده[هم] کارت صادر بکنم [تا] در یکی از این کمیته‌‌ها کار بکند. [علت آن بود که] هنوز ساواک بود، هنوز تهدید می‌‌شدیم [که] اینجا را منفجر می‌کنیم... بنابراین جان [امام] برای ما مهم بود. تمام مراجع و بزرگان روحانیت از شیراز، یزد... همه چهره‌‌های سیاسی مثل مهندس بازرگان... این‌ها همه اینجا جمع می‌شدند، کافی بود یک عنصر غریبه و ساواکی بیاید اینجا و بمبی منفجر کند تمام بساط به هم پاشیده می‌‌شد. بنابراین بسیار حساس بود که هیچ عنصری که ناشناخته است وارد نشود. همه‌ عناصر را که من نمی‌شناختم... آن‌هایی را که من می‌شناختم خودم کارت صادر می‌‌کردم ... هیچ‌کس حق نداشت کسی را معرفی کند جز آقایان: بهشتی، باهنر، مقام معظم رهبری، مطهری، این‌ها کسانی بودند که اگر می‌‌خواستند افرادی وارد [ کمیته] شوند به من می‌‌نوشتند و من کارت صادر می‌کردم.»

سرتیپ حسین ابیانه می گوید: چهره نورانی و ملکوتی امام همه افراد را تحت تأثیر خود قرار داده بود. در بطن وجودی هر کدام از پرسنل شرکت‌کننده در آن بیعت، نوعی دلهره و اضطراب وجود داشت اما آن ملاقات و آن دیدار همه نگرانی‌ها را از آینده - که چه خواهد شد - از بین می‌برد. عشق، نشاط، نگرانی، التهاب همه این احساسات با هم مخلوط شده بود، تمام این لحظه‌ها غیرقابل وصف بود. امام خمینی بعد از ابراز احساسات پرسنل دقایقی را سخنرانی فرمودند و ضمن تشکر از حضور پرسنل نیروی هوایی، آن بیعت را آغاز پیروزی نهضت قلمداد کرده و نقطه عطفی در پیروزی نهضت اسلامی دانستند.

ابوالفضل توکلی‌بینا در خاطرات خود می‌گوید: وقتی ستاد استقبال در مدرسه رفاه تشکیل شد، از مهندس افراشته دعوت به عمل آمد تا با همراهی آقای مهندس شکرالله حیدری و دوستان دیگر، کار را شروع کنند. ما تمام وسایل مورد نیاز را در اختیار گروه آقای افراشته گذاشتیم و آن‌ها نیز توانستند یک دکل بزرگ روی بام مدرسه علوی سوار کنند. با کوشش و همت آنان، چند برنامه روی آنتن رفت و گزارشی از اوضاع داخل مدرسه به نمایش درآمد. نخستین برنامه این شبکه، پخش مراسم انتصاب مهندس بازرگان به نخست وزیری بود. برنامه بعدی مربوط به پخش تصاویری از امام در شب ۲۱ بهمن بود. همین برنامه را همافران در پادگان دوشان‌تپه دیده و برای امام صلوات فرستاده بودند.