مرکز اسناد انقلاب اسلامی

من باز می‏‌گویم که قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‏‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم. و نکته‏‌ای که تذکر آن لازم است این است که در قبول این قطعنامه فقط مسئولین کشور ایران به اتکای خود تصمیم گرفته‏‌اند. و کسی و کشوری در این امر مداخله نداشته است.مردم عزیز و شریف ایران، من فرد فرد شما را چون فرزندان خویش می‏‌دانم. و شما می‌‏دانید که من به شما عشق می‏‌ورزم؛ و شما را می‏‌شناسم؛ شما هم مرا می‏‌شناسید. در شرایط کنونی آنچه موجب امر شد تکلیف الهی‏‌ام بود. شما می‏دانید که من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطرۀ خون و آخرین نفس بجنگم؛ اما تصمیم امروز فقط برای تشخیص مصلحت بود؛ و تنها به امید رحمت و رضای او از هر آنچه گفتم گذشتم؛ و اگر آبرویی داشته‏‌ام با خدا معامله کرده‏‌ام. عزیزانم، شما می‏‌دانید که تلاش کرده‏‌ام که راحتی خود را بر رضایت حق و راحتی شما مقدّم ندارم. خداوندا، تو می‏دانی که ما سر سازش با کفر را نداریم.

رهبر معظم انقلاب در خطبه‌های نماز جمعه در تاریخ 5 مهرماه 1370 در مورد حمایت غرب از عراق به سیاسی‌کاری‌های شورای امنیت اشاره کرده و می‌فرمایند: «همه‌ قراین از اول کار نشان می‌داد که استکبار پشت سر عراق است؛ او را کمک نظامی کردند؛ از لحاظ تبلیغاتی به او کمک کردند و شورای امنیت را در خدمت متجاوز قرار دادند. با این‌که جنگ به این اهمیت در این نقطه‌ حساس واقع شده بود، اما روزهایی گذشت که سازمان ملل در آن روزها، هیچ عکس‌العملی نشان نداد؛ این عادی نیست. در حمله‌ عراق به کویت، بعد از چند ساعت شورای امنیت موضع‌گیری کرد؛ اما در حمله عراق به ایران، تا وقتی که تانک‌های عراقی پیشروی می‌کردند، شورای امنیت ساکت و تماشاچی نشست؛ بعد از آن‌که هزاران کیلومتر را تصرف کرده بودند، شورای امنیت یک کلمه حرف زد، که آن هم تقبیح تجاوز نبود؛ عراق را ملامت نکرد که چرا تجاوز کرده و جنگ را شروع کرده است؛ به دو طرف گفت که حالا بیایید دست از جنگ بکشید و آتش‌بس کنید! یعنی درحقیقت، تثبیت عراق در اراضی اشغالی ما.»

یکی از نظامیان حاضر در جریان مسجد گوهرشاد درباره تعداد شهدای آن روز می گوید: آن شب حدود دو سه هزار نفر را کشتند و بردند بیرون دروازه پایین خیابان در قبرستان بالا خیابان که الان درخت کاشته‌اند، خندق کندند هر کسی که کشته می‌شد مثل جوال گندم همه را می‌ریختند توی ماشین می‌بردند می‌ریختند توی آن خندق و خاک روی آن‌ها می‌ریختند.

علی‌اکبر ناطق نوری درباره نقش لباس شخصی‌ها در حادثه کوی دانشگاه می‌گوید: من یقین دارم در ماجرای کوی دانشگاه، لباس شخصی‌هایی که می‌گویند سازمان‌یافته و از جناح راست هستند، اصلاً وجود خارجی نداشتند، کما این‌که دادگاه هم به همین جمع‌بندی رسید. تحلیلم این است که خود این‌ها ممکن است از جریانی باشند که خواستند بروند آنجا، شلوغ کنند، به هم بریزند و آشوب به وجود بیاورند که بعد بهره‌برداری کنند؛ ممکن است این‌طوری باشد.

آیت‌الله خامنه‌ای درباره اقدامات خود در وزارت دفاع فرمودند: بنده مفتخرم که در مدت بودن در وزارت دفاع با آن که مستقیما در ارتش هیچ‌گونه دخالتی نکردم اما کمترین کاری که انجام گرفت این بود که این حضور خود می‌توانست حضور انقلاب در ارتش تلقی بشود. حالا اقداماتی که ما در آنجا کردیم اقداماتی بود که متناسب با من بود. یعنی من بعنوان یک روحانی عضو شورای انقلاب در آنجا و نه بعنوان یک فرمانده، می‌توانستم سازمان سیاسی ایدئولوژیک را تشکیل بدهم و این کار را کردم. می‌توانستم انجمن‌های اسلامی را در ارتش بوجود بیاورم و این کار را کردم و بوجود آوردم. می‌توانستم در یگان‌ها بعنوان یک فرد روحانی حضور پیدا کنم و سخنرانی کنم و فرماندهان را گرم کنم. می‌توانستم برای فرماندهان سطح بالا جلسات توجیهی داشته باشم و این کارها را کرده‌ام.

سیدرضا نیری درباره نحوه آشنایی خود با امام خمینی می‌گوید: «شیخ عبدالکریم حق‌شناس برای رفع اشکالات درسی خود همواره خدمت امام می‌رسید. آن زمان تقریبا سال‌های 40 و 41 بود که حضرت امام را تحت عنوان حاج آقا روح‌الله می‌شناختند. در این ایام چون من در مسجد حضوری فعال و مستمر داشتم و جزو خادمین و کارگزاران مسجد هم بودم، آقای حق‌شناس برای من احترام خاصی قائل بود و اغلب اوقات که به قم می‌رفت من هم همراه ایشان می‌رفتم. وقتی آقای حق‌شناس برای رفع اشکالات درسی خدمت امام می‌رفت من هم آنجا ایشان را زیارت می‌کردم و حداقل ماهی یک‌بار این اتفاق شیرین می‌افتاد.»

حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمحسن موسوی‌فرد می‌گوید: در خبرگان رهبری هنگامی که مسئله رهبری آیت‌الله خامنه‌ای مطرح شد تنها یک نفر با آن مخالفت کرد و او خود شخص مقام معظم رهبری بودند. ایشان به عنوان مخالف گفتند: «من با این نظریه مخالفم. مثلاً این آقای آذری قمی که با من اختلاف سلیقه و فکری دارد، آیا حرف من را به عنوان رهبر جامعه می‌پذیرد؟ من چطور می‌توانم رهبری این جامعه را قبول کنم.»

آیت‌الله سیدعلی‌اکبر قرشی درباره توصیه امام به انتصاب آیت‌الله خامنه‌ای به رهبری پس از ایشان می‌گوید: من در جلسه مجلس خبرگان به آیت‌الله محسن شبستری که در طرف راست من نشسته بود، گفتم: من شنیده‌ام که امام فرمودند: اگر من از دنیا رفتم، بهترین کسی که می‌تواند جانشین من باشد، آقای خامنه‌ای است؛ آیا شما درباره آقای خامنه‌ای چیزی شنیده‌اید؟ گفت: من نیز شنیده‌ام که امام گفته اگر من از دنیا رفتم، آقای خامنه‌ای بهترین کسی است که می‌تواند رهبر نظام باشد.

رهبر معظم انقلاب فرمودند: دستگاه که از چند ماه قبل احساسی می‌کرد که یک مبارزه عمیقی در حالی شکل گرفتن است و کانون اصلی این مبارزه را هم پیدا کرده بود، که آن شخصی امام، در رأس روحانیت مبارز بود؛ این بود که به فکر افتاد که بایستی امام را از صحنه مبارزه خارج کند. شبانه ریختند منزل امام، شب دوازدهم محرم که شب ۱۵ خرداد بود و امام را دستگیر کردند، و به نقطه نامعلومی امام را آوردند، که بعد معلوم شد آوردند تهران و در باشگاه افسران، امام را موقتا بازداشت کرده بودند. بعد امام را به یک زندانی بردند و مدتی امام در سلول انفرادی بودند.

امام خامنه‌ای فرمودند: اختلاف بزرگ دولت موقت با امام سر این قضیه بود؛ ما از نزدیک می‌دیدیم. آنها توجه نمی‌کردند که آمریکا تغذیه‌کننده رژیم طاغوت بود. این رژیم حالا برافتاده است؛ اما آن دستگاه تغذیه‌کننده هنوز باقی است، فعال است.