جان فوران مینویسد: «احداث این خط آهن 850 مایلی سراسری، در واقع به هدر رفتن منابع بود. طرحی پرهزینه که پیامدهای ناگوار چندی داشت. تورم زا بود، هدفهای اقتصادی چندانی نداشت و از هیچ یک از شهرهای عمده [جز تهران] عبور نمیکرد. سطح عمومی زندگی را پایین میآورد و هزینهی آن از طریق مالیات قند و چای تامین میشد. احداث جادههای ماشینرو با یک و نیم درصد این هزینه امکانپذیر بود.»
