پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ يكى از ابتكارات بسيار خوبى كه توسط علما و روحانيون پس از بستن فرودگاه و ممانعت از تشريف‌فرمايى امام صورت گرفت، تحصن آن‌ها در دانشگاه تهران به نشانه‌ى اعتراض به اين مسأله بود. حجة‌الاسلام درّى نجف‌آبادى در کتاب خاطرات خود که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده در این‌باره می‌گوید: بنده نيز در اين زمان، پس از شنيدن اين خبر جهت شركت در تحصن، از مدرسه صدوق به طرف دانشگاه تهران حركت كردم. در اوايل صبح بود كه به اتفاق دوازده، سيزده نفر ديگر از علماى نجف‌آباد و قم وارد مسجد دانشگاه تهران شديم و هسته‌هاى اوليه تحصن شكل گرفت.
رفته رفته دانشگاه تهران در همان ساعات اوليه به كانون نور، حيات و حركت و انقلاب مبدل شد. علما و بزرگان و شخصيت‌هاى سياسى و مذهبى و مردم، گروه گروه به سمت دانشگاه در حركت بودند. آيات عظام، ربانى شيرازى، طالقانى، مطهرى، بهشتى، هاشمى رفسنجانى، مؤمن، ربانى املشى و بسيارى ديگر حضور داشتند. يادم است هنگامى كه در مسجد بودم آيت‌الله مؤمن به من گفت كه تعداد متحصنين را بشمارم. من نيز آن‌ها را شمردم كه در ساعات اوليه روز حدود 250 نفر بودند. البته پس از آن، رفته رفته فضلا و علماى قم و شهرستان‌ها به طور دسته‌جمعى به جمع متحصنين پيوستند.
در هنگام تحصن افرادی همچون آيت‌الله طالقانى، آيت‌الله منتظرى، آيت‌الله ربانى شيرازى، آيت‌الله مؤمن و شهيد مفتح و عده‌اى ديگر، جلسات متعددى در اطاق‌هاى جنبى مسجد برگزار گرديد. در حقيقت، در آن زمان مسجد دانشگاه تهران به صورت مركز و كانون ثقلى جهت فعاليت و ارتباط فضلا و بزرگان درآمده بود. اتاق جنب مسجد دانشگاه نيز اتاق شور[مشورت] و فرمان بود. انعكاس خبر تحصن روحانيون مبارز در مسجد دانشگاه تهران به نشانه اعتراض به بستن فرودگاه مهرآباد براى جلوگيرى از ورود امام خمينى(ره) در تهران و ساير شهرهاى كشور، شور و هيجان خاصى را به وجود آورده بود. مردم تهران و كسانى كه براى استقبال از امام به تهران آمده و ماندگار شده بودند، همين كه اين خبر را شنيدند به صورت دسته‌جمعى نوحه‌خوانان و در حالى كه دم گرفته و شعار مى‌دادند، خود را به دانشگاه تهران رساندند و در تحصن شركت كردند.
وقايع اين رويداد، حدود يك هفته به طول انجاميد كه عجيب و به ياد ماندنى بود. در اين واقعه، شعارها بسيار بديع و ابتكارى، فداكارى در اوج و دل‌ها با يكديگر مهربان بود و ترس معنا نداشت.
هم‌زمان در خيابان‌هاى دانشگاه تهران راه‌پيمايى و تظاهرات بود و شعارهايى كه به صورت خلق‌الساعه ابداع مى‌شد از جمله: «(رييس) فرمانده ايرانى ژنرال هايزر است» ، « امير ايرانى براى هايزر، گماشته و امربر و نوكر است»
در روز هشتم بهمن در مقابل ميدان 24 اسفند(ميدان انقلاب اسلامى كنونى) و هم‌چنين در نزديكى خيابان دانشگاه، از طرف مأمورين ستاد ژاندارمرى كه در آن‌جا بود به طرف مردمى كه در اين منطقه تجمع كرده بودند، تيراندازى شد كه در نتيجه آن بيش از چهارصد نفر زخمى و سى و هفت نفر به شهادت رسيدند.
