خطبه‌های نماز جمعه آیت‌الله خامنه‌ای در دوران مبارزه با رژیم پهلوی
به مناسبت فرارسیدن چهلمین سالگرد برگزاری اولین نماز جمعه در دوران انقلاب اسلامی ایران در پنجم مرداد ۱۳۵۸، خطبه‌های نماز جمعه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در چهلم شهدای قیام مردم یزد را که در دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی(۱۳۵۷/۲/۲۲) در مسجد آل‌الرسول(ص) ایرانشهر در دوران تبعید ایشان ایراد شده است. پایگاه اطلاع رسانی KHAMENEI.IR برای اولین بار منتشر کرد.
پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ حضرت آیت‌الله خامنه‌ای،
بهار سال ۱۳۵۷ را همچنان در تبعید از
سوی رژیم پهلوی در شهرستان ایرانشهر در استان سیستان و بلوچستان سپری می‌کردند. روحانی مبارز و
تبعیدشده از مشهدالرضا(علیه‌السلام)، برای ایجاد یک پایگاه مدهبی جهت انجام فعالیت‌های
سیاسی و مبارزاتی، مسجد آل‌الرسول(صلوات‌الله‌علیهم) ایرانشهر را که تقریباً به
صورت متروک و نیمه‌کاره در آمده بود و تنها در بعضی ایام سال مانند دهه اول محرم
فعالیت‌هایی در آن می‌شد، احیاء کرده بودند.
هنوز یک ماهی نگذشته بود که آیت‌الله
خامنه‌ای برای تشدید فعالیت‌های سیاسی در قالب‌های مذهبی و دینیِ مورد علاقه مردم، ایده برگزاری جدیِ نماز جمعه را در همان مسجد مطرح کرد. ایده‌ای که
بلافاصله با پیگیری‌های خود ایشان محقق شد و رفته رفته مردم ایرانشهر هم از آن
استقبال کردند. ۲۲ اردیبهشت ۵۷، یکی از آدینه‌هایی بود
که در آن دوران آشوب و هیجان، نماز جمعه آیت‌الله خامنه‌ای در مسجد آل الرسول
ایرانشهر اقامه و خطبه‌هایی در وصف شرایط کشور ایراد شد. همزمانی این جمعه با ایام
چهلم شهدای قیام مردم یزد در نهم و دهم فروردین ۵۷، باعث شد که در بخشی از
خطبه‌ها، خطیب جمعه به حوادث آن شهر و کشتار و سرکوب بی‌رحمانه مردم اشاره داشته
باشد. آن روزها، در عین حال که وضع مراکز اصلی کشور و شهرهای بزرگ، نا آرام بود و
فشار و اشراف ساواک و نیروهای امنیتی بر مبارزان بیشتر شده بود، اما آیت‌الله
خامنه‌ای در خطبه‌ها صریح‌تر و به صورت عمومی از شرایط کشور و مبارزات سخن گفتند.
ایشان در خطبه اول، اتحاد دین و سیاست را، به عنوان توجیه و مبنای ایدئولوژیک
مبارزات تبیین کرد و در حطبه دوم، اسلام، به عنوان هدف این مبارزات و مجاهدت‌های
مردم در سراسر کشور، از سوی آیت‌الله خامنه‌ای معرفی شد.
به مناسبت فرارسیدن چهلمین سالگرد برگزاری اولین نماز
جمعه در دوران انقلاب اسلامی ایران در پنجم مرداد ۱۳۵۸، خطبه‌های نماز جمعه حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در چهلم
شهدای قیام مردم یزد که در دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی(۱۳۵۷/۲/۲۲) در مسجد آل‌الرسول(ص) ایرانشهر در دوران
تبعید ایشان ایراد شده است توسط پایگاه اطلاع رسانی KHAMENHEI.IR برای اولین بار منتشر
شد که در ادامه می‌خوانید.
خطبه اول
بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین احمده حمداً متواتراً بتواتر
آلائه و متواصلاً بتواصل نعمائه اشهد ان لا اله الّا الله کما شهد بذلک رسله و
شهدت بذلک ملائکته.
... دین مقدّس اسلام، فقط دنیا و آخرت مردم را و زندگى
مادى و معنوى انسان را از راه برنامه‌هاى هماهنگ، به سعادت و صلاح می‌رساند. چنین نیست
که اسلام فقط آخرت مردم را آباد کند و کارى به کار دنیاى مردم نداشته باشد. از
جمله تهمت‌هاى بسیار ناجوانمردانه‌اى که دشمنان اسلام و دشمنان دین بر این آئین
مقدّس وارد کرده‌اند، یکى این است که گفته‌اند دین اسلام فقط به امور اخلاقى و
معنوى می‌پردازد و به دنیاى مردم کارى ندارد. این تهمتى است که اکنون چند قرن است
که دشمنان و استعمارگران و در کنار استعمارگران، مستبدان و خودکامگان از آن بهره
می‌برند و استفاده میکنند. به مردم مسلمان تفهیم میکنند که باید فقط به فکر اخلاق
خود و به فکر آخرت خود باشند؛ مسائل جهانى، مسائل سیاسى، مسائلى که مربوط به
ارتباطات عظیم بین‌المللى است، به آنها ارتباطى ندارد و هستند کسانى که براى آنها
تصمیم بگیرند و براى خود عمل کنند.
در حالى که دین مقدس اسلام برعکس این تصوّر، نقطه مقابل آن چیزى است که اینها گفته‌اند و می‌گویند. اسلام، دین زندگى است. در اسلام
همان اندازه که مسائل معنوى و اخلاقى هست، مسائل سیاسى و دنیایى هست.
به همان اندازه که نماز اهمّیّت دارد، جهاد در راه خدا
اهمّیّت دارد. در نماز به همان اندازه که انسان باید به سوى خدا برود، باید به
همان اندازه کین و کید دشمنان خدا را هم بفهمد و در مقابل آنان جبهه بگیرد.
چنین نیست که انسانِ مسلمان اگر نماز بخواند و عبادت کند و در کنج خلوتگاه محراب بنشیند،
مسلمانى خود را کامل کرده باشد. مسلمان اگر می‌خواهد مسلمان کاملى باشد، به امور
دنیا هم باید بپردازد، سیاست هم باید بفهمد، در سیاست هم باید مداخله کند.
به ما می‌گویند دین از سیاست جدا است؛ اسلام می‌گوید دین و
سیاست یکى است، سیاست جزء دین است، جزو احکام دین است؛ مهم‌ترین بخش فقهِ ما، بخش
سیاسات است. به قول یکى از مراجع عظیم تقلیدِ گذشته-رحمةالله‌‌علیه- مُعظَمدین را سیاسات تشکیل می‌دهد. احکام
حکومت، مقرّرات مربوط به حاکم، وظایف حاکم در مقابل مردم، وظایف مردم در مقابل
حاکم، قضاوت درباره‌ى این‌که چگونه انسانى می‌تواند حاکم باشد و صلاحیت این منصب را
دارد و چگونه انسانى این صلاحیت را ندارد، اینها همه مسائل فقه اسلام است؛ مجتهد
همچنان که احکام صلات و صیام و زکات را استنباط می‌کند، اینها را هم باید استنباط
بکند.
و یکى از مهم‌ترین مباحث فقه ما بحث ولایت است، یعنى بحث
حکومت. امیرالمؤمنین (صلوات‌الله و سلامه
علیه) بخش مهمى از خطبه‌ها و نامه‌هاى خود را که در نهج‌‌البلاغه گرد آمده است،
به مسئله حکومت اختصاص داده است؛ براى حاکم، معیارهایى بیان می‌کند؛ به مردم
مسلمان می‌فهماند که باید چگونه حاکمى بر مردم مسلمان حکومت کند و این حق از آنِ
کیست. و وقتى حاکمى با این شرایط بر مردم مسلمان حکومت کرد، وظیفه مردم در مقابل
او چگونه است. وَ اَعظَمُ مَا افتَرَضَ اللهُ سُبحانَهُ مِن تِلکَ الحقوقِ حَقُّ الوالی
عَلَى الرَّعیَّةِ وَ حَقُّ الرَّعیَّةِ عَلَى الوالی؛ در میان حقوق گوناگون حقّ
پدر به فرزند، حقّ فرزند به پدر، حقّ زن و شوهر با هم، حقّ برادران مسلِم با هم،
از همه مهم‌تر و از همه بزرگ‌تر، حقّ متقابل حاکم و رعیّت است؛ بزرگ‌ترین حقوق این
حق است. فَریضَةٌ فَرَضَ اللهُ سُبحانَهُ لِکُلّ؛ فریضه‌اى است که بر گردن هر یک
در مقابل دیگرى خداى متعال قرار داده است. وقتى مردم مسلمان این حقوق را مراعات
کردند، حاکم به حقّ خود در محکومین و در رعیّت رسید، و محکومین حقّ خود را در دست
حاکم و سیاست حاکم به دست آوردند، آن وقت نتیجه چه میشود؟ فَجَعَلَها نِظاماً
لِدُنیاهُم وَ عِزّاً لِدینِهِم؛ وقتى حاکم و محکوم، حقوق متقابل یکدیگر را مراعات
کردند، دنیاى آنان انتظام پیدا می‌کند، از حالت آشفتگى بیرون مى‌آید، وضع اقتصادى و
اجتماعى سامان پیدا می‌کند. و عِزّاً لِدینِهِم؛ دین آنان، فکر آنان، ایدئولوژى
حاکم بر اجتماع آنان، عزّت پیدا می‌کند.
امروز اگر مسلمانان عالَم به اسلام عمل می‌کردند، جامعه خود را به وسیله اسلام -نه به وسیله مکتبى دیگر- نوسازى و بازسازى می‌کردند، جامعه اسلامى کافى بود که همه مردم دنیا را به اسلام بکشاند، کافى بود که مردم را به
گرویدن به اسلام تشویق کند، که «صد گفته چون نیم کردار نیست».
پروردگارا! به محمّد و آل محمّد، تو را سوگند می‌دهیم ما
را با معارف اسلامى و معارف علوى آشنا بگردان.
اعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم، بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ
الرَّحیمِ. قُل یاَایُّهَا الکافِرونَ. لا اَعبُدُ ما تَعبُدونَ. وَلا اَنتُم
عابِدونَ ما اَعبُدُ. وَ لا اَنَا عابِدٌ ما عَبَدتُم. وَلا اَنتُم عابِدونَ ما اَعبُدُ.
لَکُم دینُکُم وَلِیَ دین.
خطبه دوم
بسم الله الرّحمن الرّحیم
قال علىّ (علیه السّلام): فلَولا حُضورُ الحاضِرِ وَ
قیامُ الحُجَّةِ بِوُجودِ النّاصِرِ وَ ما اَخَذَ اللهُ عَلَى العُلَماءِ اَلّا
یُقارّوا عَلَى کِظَّةِ ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ مَظلومٍ لَاَلقَیتُ حَبلَها عَلَى غارِبِها
وَ لَسَقَیتُ آخِرَها بِکَأسِ اَوَّلِها وَ لَاَلفَیتُم دُنیاکُم هَذِهِ اَزهَدَ
عِندى مِن عَفطَةِ عَنز.
امیرالمؤمنین (صلوات‌الله و سلامه علیه) آنچه را که
گفته است عمل کرده است. بعد از آنکه مردم مسلمان گِرد خانه آن حضرت را گرفتند و
تصدى مقام حکومت را از او خواستند، علىّ‌بن‌ابى‌طالب بر سر یک دوراهى‌اى قرار
گرفت: از طرفى بى‌اعتنائى او به همه زیورهاى زندگى؛ همه آن جلوه‌هایى که در دنیا براى مردم دنیا جاذبه دارد، براى او
ندارد؛ مردم قتل میکنند براى قدرت، جنایت میکنند به خاطر قدرت، دروغ و فریب و ریا
در راه قدرت براى آنها کارهایى است روا و جایز، امّا قدرت در نظر امیرالمؤمنین به
خودى خود یک چیز کم‌ارزش است. با نظر کم‌ارزش [به آن] نگاه می‌کند، او را تحقیر
می‌کند، او را پس می‌زند.
امّا از طرف دیگر، امیرالمؤمنین مى‌بیند اینجا حقّ
انسان‌ها مطرح است؛ اگر او زمام امور را به دست نگیرد، چه کسى زمام را به دست
خواهد گرفت و چه کسى انسان‌ها و مسلمانها را زنده خواهد کرد؟ چه کسى تبعیض و
اختلاف طبقاتى را از بین خواهد برد؟ چه کسى اموال غصب‌شده را از غاصبان خواهد
گرفت و به مغصوبان پس خواهد داد؟ چه کسى با ستمگران خواهد جنگید؟ چرا این حقّ
عظیم انسان‌ها را ندیده بگیرد؟ لذاست که حکومت را قبول کرد. می‌گوید: لَولا حُضورُ الحاضِر،
اگر نه این بود که مردم به طرف من آمدند؛ وَ قیامُ الحُجَّةِ بِوُجودِ النّاصِر، و
براى من مسلم شد که یاورانى خواهم داشت؛ وَ ما اَخَذَ اللهُ عَلَى العُلَماء،
اگر نه این بود که خدا از دانایان و آگاهان پیمان گرفته است. دست آنها را بسته
-آنهایى که نمی‌دانند، معاقب نیستند به قدر آنان که می‌دانند؛ واى بر آن کسانى که
می‌دانند و بر طبق تکالیفشان عمل نمی‌کنند! یکى از بزرگ‌ترین تکالیف دانایان این است
که آنهایى را که نمی‌دانند ارشاد کنند تا همه بدانند؛ اسلام این را می‌خواهد؛ اسلام
می‌خواهد آنکه نمی‌داند به وسیله آنکه می‌داند آگاه بشود تا همه بدانند و ناگهان عالَم
اسلام و جامعه اسلام، همه با هم عمل کنند و پیش بروند؛ بر نادان نمی‌بخشاید از
آنکه چرا نادان مانده است، بر دانا بیشتر نمی‌بخشاید که چرا عمل نکرده است و چرا
نادان را آگاه نساخته است- خدا بر دانایان و آگاهان چه عهدی گرفته؟ اَلّا
یُقارّوا، خوب گوش کنید، اَلّا یُقارّوا عَلَى کِظَّةِ ظالِمٍ وَ لا سَغَبِ
مَظلوم؛ دو کلمه است: خدا بر مردمان دانا و آگاه پیمان گرفته که بر سیریِ ستمگر و
گرسنگى مظلوم صبر نکنند. همه آگاهان عالَم، همه‌ى عالمان عالَم، همه دانایان
موظّفند که به این تکلیف عمل کنند؛ این کلام امیرالمؤمنین است.
امیرالمؤمنین می‌گوید من حکومت را قبول کردم به خاطر همین
پیمان؛ خدا از من پیمان گرفته، خدا مرا مجبور می‌کند که صبر نکنم، ساکت ننشینم؛ خدا
از من می‌خواهد که من ظالم را سیر و مظلوم را گرسنه تحمّل نکنم، اجازه ندهم که بعضى
بر بعضى ستم کنند. با این‌جور اقتضاء حکومت را قبول می‌کند امیرالمؤمنین. می‌گوید
اگر این نبود، لَاَلقَیتُ حَبلَها عَلَى غارِبِها؛ ریسمان خلافت را روی پشتش می‌انداختم،
او را رها می‌کردم که براى خودش هر جا رفت برود؛ این روش امیرالمؤمنین است.
ما مردم باید بدانیم که شیعه على مسئولیتش از همه
بیشتر است؛ چرا؟ چون رهبرى، این چنین آگاه داشته، چون همه چیز به او گفته شده
است. ادّعاى شیعه بودن، خود مسئولیّتى دارد. آن کسانى که مدّعى پیروى ائمّه هستند،
مسئولیّت بزرگ‌ترى دارند و عالِمان‌شان مسئولیّت سنگین‌ترى. چگونه می‌توان دَم از اسلام
زد و زندگى فردى و اجتماعى را طبق اسلام و با احکام اسلام تطبیق نکرد؟ چگونه
می‌توان مدّعى پیروى على بود و حقایق را ندانست و نگفت؟ لذاست که علماى تشیّع،
آگاهان، دانایان، آن کسانى که به راستى شایستگى نام جانشین و پیرو على را داشتند،
در طول تاریخ هر جا نگاه میکنید، اینها را در مقابل قدرتهاى مسلّط و ستمگر مى‌بینید.
از زمان ائمّه هدىٰ (علیهم‌‌السّلام) چنین بوده است تا
روزگار ما، تا امروز. آن قدرتى که در مقابل کجى و نابسامانى ایستاده است در طول
تاریخ و امروز هم مى‌ایستد، قدرت علم، قدرت آگاهى مذهبى، قدرت پیروى از قرآن است و
بس. آن جامعه‌هایى که دین را دارند و قرآن را دارند، مخصوصاً على را دارند، آن
جامعه‌ها بهتر و رساتر و مستحکم‌تر و مسلّح‌ترند در مقابل نابسامانى‌ها و کجى‌ها.
اگر در جامعه کجى و نابسامانى هست، هر جا که کجی و نابسامانی است -هر گوشه‌اى از
زوایاى جامعه- آن گوشه از دین به همان نسبت فاصله دارد. آن گوشه از آنِ دین نیست.
جامعه ما، مملکت ما، محیط ما، ما مردمى که مدّعى هستیم
که شیعه‌ایم و پیرو على، چقدر به احکام علوى نزدیک است؟ چقدر در آن عدالت و قسط
هست؟ چقدر در او آزادی بیان هست؟ چقدر انسان متفکّر و آگاه، حق دارد که بیندیشد و اجازه
دارد که بگوید؟ امروز در همین زمان هم علماى بزرگ ما در ایران، در خارج ایران،
مراجع عظیم تقلید و علماى بزرگ، همه همین را می‌گویند؛ سخن آنها در مقابل هیئت
حاکمه ایران، امروز همین است.
این حوادث اخیر را شنیده‌اید؛ این حوادثى است که
باید در نماز جمعه مطرح بشود؛ جزو فرائضى است که خطیب باید بگوید؛ ملزم است که
افکار را در جریان بگذارد. من حرف تازه‌اى در این زمینه ندارم. خبر جدیدى که شما ندانید
ندارم. آنچه من می‌دانم همان چیزى است که همه می‌دانید: غوغاست، اعتراض است. سخن از
این است که مردم نارضایى‌هایى دارند. اعتراض‌هایى میکنند، حرفهایى میزنند. بر همه‌ى
مسلمانها لازم است که اگر خود جزو آن معترضان نیستند، بدانند که این معترضان چه
می‌گویند. ما درصددیم بدانیم که این معترضان چه می‌گویند. دو نکته را در اینجا حتماً
باید عرض کنم و شما برادران و خواهران مسلمان بشنوید.
نکته اوّل این است که این اعتراض‌هایى که در سراسر
ایران هست، بر خلاف آنچه که مطبوعات ما -که یکسره متأسّفانه مزدورند- و وسائل
ارتباط جمعى ما می‌گویند، اینها یک اقلّیّت نیستند، اکثریّتند. در ایران هر حرکتى
که علما بکنند، مردم دنبالشان هستند. علماى شیعه، مظهر توجّه‌ها و خواست‌ها و انگیزه‌هاى
مردمند. شما مردمى که در این شهر زندگى میکنید، مانند ۳۵ میلیون مسلمان دیگرى که در این مملکت
هستند، مقلّد هستید، تقلید میکنید. تقلید یعنى چه؟ یعنى پیروى از یک عالِم دین؛
این یک چیزى است که شناخت بافت زندگى ایرانى، آن را اثبات می‌کند. انسان ایرانى،
بدون تقلید زندگى نمی‌کند؛ از چه کسی تقلید می‌کند؟ تقلید از فلان روشنفکر؟ تقلید
از فلان مهندس؟ تقلید از فلان سیاست‌مدار؟ ابدا! تقلید از عالِم و مرجع دینى و
روحانى. اگر کسى بخواهد بداند که این حرکت، این قیام، این اعتراض، این سکوت
-هرچه-، هر حادثه‌اى که در ایران وجود دارد، متعلّق به اقلّیّت است یا به اکثریّت،
باید ببیند آیا علما در این حرکت هستند یا نیستند. در هر حرکتى که علما هستند، این
حرکت مال اکثریّت مردم است؛ دلیلش هم این است که هر جا اینها یک پیغامى دادند، یک
اعلامیّه‌اى دادند، یک دعوتى کردند، گروه‌هاى کثیر مردم به نداى اینها پاسخ گفتند
و آنها را اجابت کردند. این چه حرفى است که بعضى میزنند و روزنامه‌ها تکرار میکنند
و می‌گویند اینها یک اقلّیّت چند هزار نفرى هستند؟ این دروغ است. اینها یک اکثریّت
چندین میلیون نفرى هستند؛ اینها مسلمانها و شیعه این مملکتند؛ چه اقلّیّتى؟
مخالفینِ اینها اقلّیّتند؛ آن کسانى که اینها را و سخنانشان را تحمّل نمی‌توانند
بکنند اقلّیّتند؛ اینها اکثریّتند. این نکته اوّل.
نکته دوّم این است که به چه انگیزه‌ای این حرکت‌ها،
این تظاهرها، این تجمّع‌ها، این منبر رفتن‌ها که علما، فضلا، مدرّسین، مراجع،
علماى بزرگ، سخنرانى میکنند، بیانیه می‌دهند، حرف میزنند، به چه انگیزه‌اى این همه
انجام می‌گیرد؟ از خودشان باید بپرسید؛ خود آنها در بیانیه‌هایشان، در شعارهایشان،
در گفته‌ها و نطق‌ها و سخنرانى‌هایشان این را براى ما روشن کرده‌اند؛ آنها می‌گویند
در این مملکت باید اسلام باشد، در این مملکت باید قرآن حکومت کند، در این مملکت
مردم باید اجازه داشته باشند که مسلمان باشند؛ همین. به کسى اجازه مسلمان ماندن
داده نمی‌شود. تبلیغات و زرق و برق‌ها و فحشاء زورکى و فساد اجبارى نمی‌گذارد مردم آن
چنان که اسلام خواسته است بمانند. دخترها و پسرهاى ما را دارند در منجلاب فساد غرق
میکنند؛ این کانال‌هاى تلویزیون، کانال‌هاى فساد است در داخل خانه‌هاى ما؛ این
رمان‌هاى هیجان‌انگیز، این مطبوعات رنگین‌نامه نفرت‌انگیز، این تبلیغات دروغین، این
مسائل تجمّل و آرایشى که مثل سیل دارد وارد این مملکت میشود، این مدهایى که
آزادانه دارد بر گردن پسر و دختر ما تحمیل میشود، این زبان‌هاى حق‌گویى که هر روز
بیش از روز قبل بسته میشود، این حرف‌هاى دروغى که به‌آسانى و مثل آب رواج داده
میشود، اینها اجازه نمی‌دهند که انسان مسلمان بماند. «چو گِل بسیار شد پیلان
بلغزند»؛ پیرها
و پیل‌ها و پیل‌تَن‌ها را هم دارند می‌لغزانند، جوان ما که جاى خود دارد! همه حرف
همین است؛ علما این را می‌گویند، مردم مسلمان این را می‌گویند؛ می‌گویند در این جامعه
و مملکتى که نام مسلمان روى خود نهاده است، مردم باید مسلمان زندگى کنند، باید
مقرّرات اسلامى اجرا بشود، باید آزادى باشد، باید اقتصادِ سالم باشد.
... در یک مجمعى جمع شدند، در یک مسجدى اجتماع کردند، به
نام عالِم و مرجعى که او را خواستند شعار دادند؛ پاسخ شعار با گلوله داده شده!
مردم در مقابل حرفی که می‌خواسته‌اند و سخنى که می‌خواسته‌اند ابراز بکنند هیچ تأمین
جانى نداشتند؛ باز علما اعتراض کردند که چرا مردم را می‌کشید؟ و همین طور مطلب تا
امروز ادامه پیدا کرده؛ ماجرا این است. صحبتِ اخلالگرى نیست، صحبتِ «از خارج ایران
آمده‌اى» نیست، صحبت اقلّیّتى نیست؛ این سخنِ مردمِ مسلمانِ این مملکت است. جوان و
پیر و بازارى و دانشگاهى و روحانى و طلبه و واعظ و همه و همه، حتّى کارمندان دولتى
و نظامیان و غیر ذلک در این خواست عمومى در سراسر ایران همراه بوده‌اند؛ همه دنبال
علما راه افتاده‌اند؛ هر کس نماز می‌خوانده، هر که روزه می‌گرفته، هر که حج می‌کرده،
هر که از علما تقلید می‌کرده، در این راه با علما همراه و همگام و هم‌هدف بوده؛
حالا بعضى اقدام کرده‌اند، بعضى [هم] که اقدام نکرده‌اند دلشان با علما بوده؛
این‌که اقلّیّت نشد! کدام اقلّیّت؟
پروردگارا! به محمّد و آل
محمّد، تو را سوگند می‌دهیم وضع گرفتارى مردم مسلمان را، این گره‌هاى کورى که جز به
وسیله تدبیر مردمان خیرخواه و آگاه باز نمی‌شود و جز به همّت مسلمانان از میان نمی‌رود،
به لطف و کرمت این گرفتاری‌ها را برطرف بگردان.
اعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم، بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ
الرَّحیمِ. قُل اَعوذُ بِرَبِّ النّاسِ. مَلِکِ النّاسِ. اِلهِ النّاسِ. مِن شَرِّ
الوَسواسِ الخَنّاسِ. اَلَّذی یُوَسوِسُ فی صُدورِ النّاسِ. مِنَ الجِنَّةِ وَ
النّاس.(۷) صدق الله
العلىّ العظیم.
