روایتی از ساده زیستی شهید باهنر

پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ شهید محمد جواد باهنر در سال 1360 به دست منافقین به شهادت رسید. وی به عنوان یکی از مسئولین عالی‌رتبه جمهوری اسلامی، با پیروی از خصال نیکو و مثبت، یک زندگی ساده داشت و همّ خود را رسیدگی به امور مردم می‌دانست. او به دور از تظاهر و با سخت‌کوشی در راستای خدمت به مردم می‌کوشید و به عنوان یک مسئول خستگی‌ناپذیر شناخته می‌شد.

یکی از ویژگی‌های شهید باهنر، دنیاگریزی بود. با ساده‌زیستی قابل تحسینی زندگی‌اش را اداره می‌کرد و کمترین طمع و توقعی به مال دنیا نداشت. او در هنگام تصدی مقام نخست‌وزیری فاقد اتومبیل شخصی بود. زندگی مختصر و دور از اشرافیتی داشت. مدتی در مناطق جنوب تهران در یک زیرزمین روزگار می‌گذراند و بعدها که به خانه‌ای در جمران منتقل شد، بخاری خانه را از منزل شهید بهشتی آورده بود. شاید جالب باشد که منزل او هنگام شهادت خانه سازمانی بود.

در مسافرت‌ها می‌گفت: «من چیزی احتیاج ندارم؛ لحافم عمامه است و پتویم عبایم»، نقل است وقتی به همراه شهید رجایی به کهنوج رفته بود، شب را در اداره آموزش و پروش مانده بودند و شهید باهنر از کفش خود به عنوان بالش و از عبایش به عنوان پتو استفاده می‌کرد.

در دوران تصدی مسئولیت، در یک اتاق ساده و به دور از تشریفات کار می‌کرد. در توصیف اتاق کار او گفته‌اند: «در یک گوشه اتاق دو میز تحریر وجود داشت، پشت آن می‌نشتند و کار می‌کردند. در یک گوشه اتاق هم بساط چای گذاشته شده بود... یک زیرانداز ساده هم انداخته بودند و در آن دوران بحرانی به دور از تشریفات در حال اداره کشور بودند...»

پيروى از ولی فقیه، توجه به نظم و انظباط در کارها، پیگیری امور تا حصول به نتیجه، تعهدپذیری و ... از دیگر ویژگی‌ها و صفاتی بود که در منش و شخصیت شهید محمدجواد باهنر کاملا مشهود بود. رفتار و منش او می‌تواند الگویی تمام عیار برای مسئولین و مدیران نظام اسلامی باشد.

منبع: کتاب «شهید باهنر؛ مبارزات، مواضع و دیدگاه‌ها»؛ مرکز اسناد انقلاب اسلامی.