مرکز اسناد انقلاب اسلامی

پیش از پیروزی انقلاب اسلامی کشورهای جهان، ایران را برای دستیابی به انرژی هسته‌ای تشویق می‌کردند. نخستین قدم جدی در زمینه استفاده از فناوری هسته‌ای در ایران در اواسط دهه سی و با حمایت ایالت متحده برداشته شد. همچنین در سال 1977، دولت بریتانیا با محمدرضا پهلوی وارد مذاکرات محرمانه‌ای برای ساخت بیست نیروگاه هسته‌ای شده بود؛ مشابه پروژه‌هایی که از سوی فرانسه و آلمان به ایران پیشنهاد شده بود. اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همین قدرت‌ها‌ نه تنها کمک‌های خود را از ایران دریغ ورزیدند، بلکه چندین قطعنامه علیه جمهوری اسلامی در شورای امنیت تصویب کردند تا با فشار بر ملت ایران، کشور ما را از حق مسلم داشتن انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای محروم سازند.

در تاریخ 5 آذر 1382 قطعنامه‌ای نسبت به فعالیت هسته‌ای ایران صادر شد که در آن، ضمن ابراز نگرانی شدید نسبت به فعالیت هسته‌ای ایران، جمهوری اسلامی ایران را به عدم پایبندی، عدم همکاری، مخفی کاری، نقض تعهدات و خلاف گویی متهم کرده و امضاء، تصویب و اجرای کامل سریع و بدون قید و شرط پروتکل الحاقی، تعلیق همه‌ فعالیت‌های مربوط به غنی‌سازی و اعطای دسترسی‌های نامحدود را خواستار شده است.

کتاب «نقش انگلیس در پرونده‌ی هسته‌ای ایران» با بررسی استراتژی انگلستان در ارتباط با برنامه‌ هسته‌­ای جمهوری اسلامی ایران، ابزارهای اجرایی این استراتژی و چشم­انداز آینده آن را به صورت منسجم و عمیق مورد مطالعه قرار داده است.

در ۲۳ مرداد ۱۳۸۱، «علیرضا جعفرزاده»، سخنگوی گروهک منافقین، نتیجه‌ جاسوسی‌های سازمان خود را با ارائه‌ تصاویری از سایت نیروگاه‌های اتمی نطنز و اراک افشا کرد و اعلام شد که جمهوری اسلامی ایران در نطنز و اراک تأسیسات غنی سازی اورانیوم و رآکتور آب سنگین ساخته است.