مرکز اسناد انقلاب اسلامی

اولین بمب دو روز پس از پیروزی انقلاب، در 24 بهمن 57 در كوی مصدق اهواز منفجر و فصل جدیدی از اقدامات خصمانه علیه امت اسلامی آغاز شد. طی دو سال اول بیش از 120 مورد انفجار در تأسیسات نفتی، راه‌آهن، ادارات و سازمان‌های دولتی و مراكز پررفت‌و‌آمد عمومی در شهرهای جنوب و متجاوز از 10 مورد انفجار در تهران روی‌داد. با شروع جنگ تحمیلی به دلیل تمركز نیروها در جبهه‌های جنوب، از حجم بمب‌گذاری در این مناطق كاسته شده و انفجارها در مركز افزایش یافت، فقط در سال 1360، چهل و هشت مورد بمب‌گذاری در تهران انجام شد. از شهریور 1364 تا شهریور 1365، وزارت اطلاعات 30 مورد بمب‌گذاری را كشف كرده است كه در 25 مورد آن عوامل بمب‌گذار همراه با مواد انفجاری دستگیر شده‌اند. مواد منفجره‌ی كشف شده بیش از 960 پوند بود.

درباره اعدام‌های سال 1367، مسعود رجوی در آغاز مدعی شد که تعداد آن، 6400 نفر است اما کم کم این آمار را تغییر داد. از این رو در مرحله بعد ادعا کرد این تعداد 12000 نفر بوده و بعد مدعی شد که 20 الی 30 هزار نفر از اعضای سازمان توسط جمهوری اسلامی اعدام شده‌اند. رجوی تلاش می‌کرد با استفاده از این لیست، در مجامع جهانی علیه جمهوری اسلامی اقامه دعوی کند. درباره لیست تنظیم شده از سوی سازمان امروز می‌توان ادعا کرد بسیاری از اسامی مندرج در آن اصلا وجود خارجی نداشتند. تا زمان عملیات فروغ جاویدان، سازمان خیلی از کسانی که در درگیری‌های مسلحانه کشته می‌شدند را لیست می‌کرد و از آن بهره‌برداری تبلیغاتی می‌نمود. مسعود رجوی نام این کار را «بانک خون» گذاشته بود و اسمی را که بعدا به لیست اضافه می‌شد «بهره بانک خون» می‌نامید. بعد از عملیات فروغ جاویدان، سازمان پی برد که ایجاد لیست‌های ساختگی، بازدهی بالایی - به ویژه در مجامع بین‌المللی - برای مجاهدین خلق دارد؛ از این رو از آن زمان، این روند تشدید شد تا جایی که «کشته‌سازی» جایگاه بالاتری از «تروریسم» گرفت.

در کتاب "زندگی و مبارزات حجت‌الاسلام سیدعلی اکبر ابوترابی" که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده، درباره ساده‌زیستی، تواضع و بی‌توجهی وی به پست و مقام آمده است: حجت‌الاسلام ابوترابی قائل به شئونات و جایگاه نبودند و بسیاری از مواقع با وسایل حمل و نقل عمومی به مجلس می‌رفت.

طاهره باقرزاده، عضو نادم سازمان منافقین، درباره‌ تبلیغات كاذب منافقین درباره برخورد با زندانیان در دهه ۶۰، در نشست‌های توجیهی برای اعضا، می‌نویسد: «برای آشنا شدن با شرایط درون زندان و نحوه‌ بازجویی‌ها، گزارش‌های متعددی می‌خواندم. در یكی از گزارش‌ها نوشته بود كه نظام برای گرفتن اطلاعات از زندانی، كودكان آنها را در حضورشان شكنجه می‌كند. با همین تصور و با آمادگی كامل نسبت به پذیرش این امر دستگیر شدم و انتظار داشتم كودك یك ساله‌ام را زیر فشار قرار دهند؛ اما برخلاف پندارم، از همان لحظه‌ی بازداشت، نه تنها آسیبی به او نرسید؛ بلكه حتی در جهت تأمین امكانات و نیازهای بهداشتی و غذایی وی، مرا یاری كردند».