اکبر هاشمی رفسنجانی

ناگهان صادق خلخالی را دیدم که بی ‌هیچ پرده‌پوشی، هاشمی رفسنجانی را با این پرسش مخاطب ساخت که: «چرا من نباید نخست‌وزیر شوم؟» هاشمی با لبخندی به اوگفت: «نیروهای اداری، با تو کار نمی‌کنند.» روشن بود که آن پاسخ حرف ‌دل رفسنجانی نبود. اگر او در پاسخ شفاف‌تر سخن می‌گفت، چه‌بسا رنجش پیش می‌آمد، اما سماجت خلخالی بیش از آن بود که به آن طفره‌روی قانع‌ شود.

اولین دوره مجلس شورای اسلامی در 7 خرداد  1359 آغاز به کار کرد. یکی از مهمترین مباحث در آن روزها انتخاب اولین رئیس مجلس پس از پیروزی انقلاب اسلامی بود. حسن روحانی در خاطرات خود به گفتگوهای اعضای فراکسیون اکثریت  پیرامون گزینه‌های ریاست مجلس اشاره می‌کند.

یکی از تفریح‌های ما این بود که ساعتی دور هم می‌نشستیم و بنا می‌گذاشتیم که هرکس یکی دو شعر با صدا بخواند. برای بعضی از دوستان، خواندنِ با صدا  سخت بود، ولی با اصرار همه را وادار می‌کردیم و زمینه جالبی بود. در نظر بگیرید که آواز خواندن آقایان طالقانی و منتظری چه صحنه دلپذیری می‌سازد!

چه شیرین است زندگی در جامعه‌ای که نزدیکانِ مسئولانِ ترازِ اولِ کشور، گمنام در کنار سربازان دیگر در سنگرهای جهاد شرکت کنند و در غم و شادی و رنج و رفاه با دیگران همراه و همساز باشند. همین حال و برداشت هم در روزهایی  که مهدی، فرزند خودم در یکی از خطرناک‌ترین خطوط جبهه در عملیات کربلای 2 شرکت داشت و هر لحظه احتمال شهادتش می‌رفت، داشتم. هنوز جزئیات و کیفیت شهادت مهدی عزیزت را نمی‌دانم و نخواستم از فرمانده محترم لشکرش آقای قاسم سلیمانی که پریروز در اهواز این خبر را به من داد، بیش از آنکه درباره سایر شهدا می‌پرسم، سوالی درباره مهدی بکنم.

پس از انفجار، محافظ بیسیم را برداشت. کُدشان «حافظِ هفت» بود. «مرکز ۵۰- ۵۰»؛ این رمزِ آماده ‌باش بود، یعنی حافظ هفت مجروح شده است. کسی که پشت دستگاه بود، بلند زد زیر گریه.