پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ در سال‌های نهضت اسلامی، مجالس بزرگداشت و ترحیم فرصت مناسبی برای توسعه مبارزه بود. به عنوان مثال، در سال 1356 وقتی خبر درگذشت مشکوک دکتر علی شریعتی منتشر شد، گروهی از مخالفان رژیم، به بهانه برگزاری مراسم بزرگداشت دکتر شریعتی، مبارزات خود با رژیم شاه را گسترش دادند.
رجبعلی طاهری در بخشی از کتاب خاطراتش که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است در این باره می‌گوید: بعد از خبر فوت دکتر شریعتی ، بنده در شیراز مجلس باشکوهی به همین مناسبت برگزار کردم. از جمله دوستانی که در این کارها پیش قدم بودند، سید جعفر عباس زادگان عضو جلسه صبح جمعه ما بود و از ساواک اجازه این کار را گرفت. این مراسم خیلی باشکوه برگزار شد و مبارزان از این جلسه خیلی خوب بهره برداری کردند. آقای مصباحی منبر رفتند و از دکتر شریعتی تجلیل شد. در هیچ کجای ایران این گونه مجلسی حتی در تهران برای فوت دکتر شریعتی برگزار نشد. از جمله افرادی که به این مناسبت بازداشت شدند عباس ذاکر حسینی بود که بعدها هم در جبهه شهید شد.
البته در این مراسم کمی هم از رژیم پهلوی انتقاد شد اما در این گونه مجالس مهم‌ترین مسئله برای ما، آوردن اسم امام بود. این موضوع جزء استراتژی مبارزان انقلاب اسلامی بود، چون آگاه بودیم که رژیم تلاش دارد جوان‌ها به طرف امام خمینی گرایش نداشته باشند و مخصوصا جوان‌های تازه به تکلیف رسیده مقلد ایشان نباشند.
رژیم، امام را به نجف تبعید کرده بود تا به تدریج فراموش شود. ما هم عکس اقدامات رژیم عمل و تلاش می‌کردیم جوانانی که می‌خواهند مرجع انتخاب کنند، امام خمینی را انتخاب کنند. به همین دلیل همیشه در مجالس، به بهانه‌ای از ایشان یاد می‌کردیم. در مجالس هم هر زمان که نامی از امام برده می‌شد، مردم صلوات می‌فرستادند. آسید عبدالرسول یکی از افرادی بود که همیشه در این کار پیشگام بود. در مسجد نو پس از شنیدن نام امام – صلوات‌های بلند و پی در پی فرستاده می شد.
