نقش مردم در تامین هزینه‌های مالی تحصن روحانیون در دانشگاه تهران

پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ در اوایل بهمن‌ماه 1357 اعلام شد امام خمینی به زودی به ایران باز خواهند گشت، ولی به دلیل بسته بودن فرودگاه این مهم تحقق نیافت. علمای مبارز در اعتراض به این عملکرد دولت بختیار و بستن فرودگاه‌ها، به دانشگاه تهران رفتند و در مسجد دانشگاه متحصن شدند. از این زمان به بعد، روند مبارزه تسریع یافت و طولی نکشید که رژیم پهلوی مجبور به عقب‌نشینی شد.

مردم هم به اشکال مختلف با روحانیون همراه شدند؛ گروهی مستقیما در جریان تحصن قرار گرفتند و عده‌ای شرایط مورد نیاز تحصن را آماده کردند. محسن رفیقدوست در بخشی از کتاب خاطراتش که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است در این رابطه می‌گوید: از موقعی که قرار شد علما به دانشگاه تهران بروند، ما همراه با دوستان رفتیم و مسجد را تحویل گرفتیم...

هزینه‌ تحصن علما و دیگر کارها را رفقایمان می‌پرداختند؛ یعنی ما هر وقت نیاز به پول پیدا‌ می‌کردیم از دوستان می‌گرفتیم. یکی از افرادی که مدام به ما کمک می‌کرد فردی بود به نام حاجی محمد درویش دماوندی. ایشان فردی بازاری بودند و از اول در جریانات نهضت امام بودند و کمک مالی می‌کردند.

روزی که تازه ما مدرسه‌ رفاه را در اختیار گرفته بودیم (برای کمیته استقبال) این فرد نزدم آمد و دستمالی را به دستم داد و گفت: «این مقداری پول است خانه‌ام را فروختم و این پولش شده، بیایید با این پول کارهایتان را پیش ببرید.» یعنی این فرد آن قدر به خاطر انقلاب فداکاری می‌کرد که حتی حاضر شده بود خانه‌ خودش را هم بفروشد.

هزینه‌های تحصن علما و دیگر کارها از این راه و نیز از راه کمک‌های مردمی تامین می‌شد. این تحصن علما یک هفته طول کشید و با ورود امام خود به خود شکسته شد. ابتدا قرار بر این بود که امام بعد از تشریف فرمایی به ایران به دانشگاه بروند و خودشان پایان تحصن را اعلام کنند، ولی چون ما یازده بهمن فرودگاه را تحویل گرفته بودیم بیشتر علما، برای دیدن امام به فرودگاه رفته بودند تا از معظم‌له استقبال کنند و بدین صورت تحصن شکسته شده بود.