پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ آداب و مناسک اسلامی نقش بسزایی در شکل‌گیری شخصیت و هویت انسان دارد. از این رو مبارزان انقلابی در طول نهضت اسلامی همواره از هر فرصتی برای رشد و تقویت خود استفاده می‌کردند.
حمید آستی از فعالان دزفولی در بیان خاطرات خود درباره نقش روزه‌داری در صبر و استقامت زندانیان سیاسی و مذهبی می‌گوید: از آنجایی که اعضای گروه خواستگاه شان مساجد و مأمن شان جلسات قرائت قرآن بود زندان را فرصتی مناسب برای خودسازی می‌دانستند. از این رو علاوه بر ادای فرائض الهی به مستحبات نیز اهمیت زیادی می‌دانند. یکی از این فرائض روزه بود گروه شهید سبحانی روزه را ریاضت جسم و تقویت ایمـان و عامـل مهمی بـرای تقوای الهی می‌دانستند با این تفکر زندان به یکی از مناسب ترین مکان‌ها برای نیل به ایـن هدف مقدس مبـدل شده بـود. بـدون شک آنچـه رنج حصارهای بلند و فضاهای تنگ و تاریک سلول را هموار می‌نمود فریضه روزه بود و آنچـه به حلاوت معنوی آن می‌افـزود سادگی کیفیت و مقدار غذایی بود که به هر فـرد تعلق می‌گـرفت .صرف غذاهای ساده و سرد در هنگام سحری و افطار، نقش به سزایی در تهذیب نفس مـا داشت و پس از برداشتن هر لقمه خـدا را از سویدای جان شکر می‌گفتیم. در آنجا وضعیت غذا و شرب یک لیوان چای سرد که از وعده‌ي قبل ذخیره می‌شد و نوشیدن آب گرم و ولرم در گرمای شدید منطقه باعث می‌شد که جذبه معنوی روزه داری سراپای وجودمان را فرار بگیرد.
در زندان دکه کوچک و محقری بود که توسط یکی از زندانیان به نام مشعل که اهل روستای زاویه دزفول بود اداره می‌شد و برخی از خوراکی‌ها از جمله کنسرو، بیسکویت و آدامس و غیره در آن یافت می‌شد از این رو گاهاً پس از چند روز، روزه داری غذای مطلوب ما خوردن یک کنسرو سرد بود که صرف آن پس از روزها مصرف غذای زندان خالی از لطف نبود، به هر حال تا آنجا که به یاد دارم، ما حاضر نبودیم روزه زندان را با یک دنیا عوض کنیم چون همیشه در لحظات روزه داری احساس می‌کردیم ما آزاده ایم و تمام نگهبانان زندانی ما هستند و با این ابزار روز و شب را با طراوت خاصی سپری می‌کردیم.
منبع: فریادی در سکوت (خاطرات حمید آستی)، مرکز اسناد انقلاب اسلامی.
