مرکز اسناد انقلاب اسلامی

در تاریخ سیاسی ایران همواره تفکری وجود داشته که خواهان سازش و همراهی با جریان سلطه و قدرت‌های بیرونی بوده و همیشه مسیر پیشرفت را در همراهی مسالمت‌آمیز و سازش با قدرت‌های زیاده‌طلب می‌دید. مصدق به عنوان اصلی‌ترین نماینده این تفکر، در آغازین سال‌های دهه 30 با سازش با امریکا، خسارت‌های فراوانی به ملت ایران تحمیل کرد. دستاورد سازش او، اضمحلال نهضت ملی نفت، غارت منابع ملی ایرانیان به مدت 25 سال و ایجاد روحیه ناامیدی و یاس در ملت ایران بود. این تجربه بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و در دوران دولت موقت و ریاست‌جمهوری بنی‌صدر نیز قابل مشاهده است. بازرگان که قبل از پیروزی انقلاب اعتقاد به سازش داشت و حامی سیاست "گام به گام" بود، بعد از پیروزی انقلاب هم با گرایش به امریکا خسارت‌های بسیاری به بار آورد که مهم‌ترین آن سرقت اطلاعات محرمانه کشور توسط امریکا بود. خسارت‌های سازش‌کاری بنی‌صدر به عنوان یکی دیگر از نمایندگان این جریان نیز اشغال بخش‌هایی از کشور در دوران جنگ تحمیلی، تخریب آرامش جامعه، کاهش استقلال سیاسی کشور و ایجاد فضای دوقطبی در جامعه بود.

بنی صدر تصور می كرد با اتكا به استفاده از روش‌های كلاسیك و آمریكایی در جبهه ها و با یك سازش عملی با قدرت های بزرگ، می‌تواند پیروزی‌هایی در جنگ به دست اورند و با این پیروزی‌ها، مخالفان داخلی خود را شكست دهد. این در حالی بود كه هجمه ها و مخالفت های سیاسی بنی صدر و سایر گروههای سازش، بستر فعالیت بسیاری از گروههای تروریستی و گروههای معاند مسلح را فراهم ساخته بود.