خلیج تا ابد فارس

خبرگزاری آسوشیتدپرس به نقل از دو منبع گزارش داده که ترامپ قصد دارد در سفر هفته آینده‌اش به عربستان اعلام کند که ایالات متحده از این پس خلیج فارس را با نام جعلی خلیج عربی می‌نامد. جعل نام خلیج فارس در نیم قرن گذشته همواره جزء سیاست‌های بیگانگان برای القای فشار سیاسی تبلیغاتی به ایران بوده است.. در خرداد ماه 1352 اظهار نظر معاون وزیر دفاع آمریکا در به کار بردن نام جعلی «خلیج فارس – عرب» به جای خلیج فارس با واکنش‌ مواجه شد و سفارت آمریکا در تهران نیز از این اظهارات ابراز تأسف کرد. گزارش روزنامه اطلاعات را در این زمینه خواندنی است.

تغییر نام تاریخی «خلیج فارس» به «خلیج عربی» در نیمه قرن بیستم و به‌ویژه پس از پایان جنگ جهانی دوم و اوج‌گیری ناسیونالیسم عربی، عمدتاً دلایل سیاسی و ایدئولوژیک داشت. در مقابل از سوی ایران نیز همواره تلاش‌ها برای حفظ هویت و نام حقیقی خلیج فارس ساری و جاری بوده است. در لابلای اسناد، نامه‌ای از یک ایرانی در سال 1347 شمسی وجود دارد، که در آن نویسنده با استناد به منابع تفسیری و تاریخی دانشمندان عربی و استنساخ نقشه‌های موجود در آثار آن‌ها حقانیت نام تاریخی «خلیج فارس» را ثابت می‌کند.

انتشار مقاله‌ای از جرج ویلسون، سناتور و تحلیلگر نظامی، در شماره یکشنبه واشنگتن پست در تاریخ ۶ ژانویه ۱۹۸۲، نه‌تنها توجه محافل سیاسی و نظامی در آمریکا را جلب کرد، بلکه بازتاب گسترده‌ای در ایران و منطقه خلیج‌فارس داشت. ویلسون در این مقاله... به‌ طور خاص پیشنهاد داد که ارتش آمریکا با انجام تمرینات نظامی گسترده در بیابان‌های کالیفرنیا، که شرایط جغرافیایی مشابهی با مناطق نفت‌خیز جنوب غربی ایران دارد، خود را برای تصرف احتمالی این مناطق آماده سازد.

ایران در شورای امنیت سال 1971، برای اثبات حق حاکمیت خویش بر جزایر، نقشه‌ای از خلیج فارس را که در سال 1967 به مناسبت پنجاهمین سال انقلاب اکتبر در شوروی چاپ شده است، انتشار داد. در این نقشه که به عنوان سند حقانیت ایران در سازمان ملل توزیع گردید، نقشه‌های جزایر تنگه هرمز به نام جزایر ایرانی ذکر گردیده و ذیل هر یک از جزایر نام ایران قید شده است. در اطلس یادبود پنجاهمین سالگرد انقلاب اکتبر که در سال 1967 از طرف شوروی انتشار یافته، جزایر ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک، به رنگ قلمرو ایران در نقشه خلیج فارس مشخص شده‌اند و زیر نام هر جزیره، تعلق آن به ایران در پرانتز ذکر شده است. این نقشه در روزنامه اطلاعات روز دوشنبه 22 آذر ماه 1350 منتشر شده است. 

روز نهم آذر 1350، پس از سه سال مذاکرات فشرده و نفس‌گیر جهت اعاده حق حاکمیت ایران بر جزایر سه‌‎گانه خلیج فارس، ایران توانست این جزایر را از اشغالگران انگلیسی پس بگیرد و نیروی دریایی ارتش ایران وارد این جزایر شد و پرچم ایران را به اهتزاز درآورد. وقتی فرمانده نیرو‌ها به جزیره تنب بزرگ وارد شد، با بلندگو به شرطه‌ها و ساکنان جزیره، ابلاغ شد که آن‌ها در امنیت کامل هستند. تعدادی از شرطه‌ها با بلند کردن هر دو دست از پاسگاه خارج شدند و فرمانده رضا سوزنچی، به همراه سه نفر دیگر جلوتر حرکت کردند. اما با صدای رگبار مسلسل، فرمانده سوزنچی، مهناوی یکم حبیب کهریزی و ناوی آیت خانی همان‌جا به شهادت رسیدند. بعد از زدوخوردی که در ادامه بین نیرو‌های ایرانی و اشغالگران پیش آمد، پرچم ایران زمین بر بلندترین نقطه جزیره به اهتزاز درآمد.

جزایر تنب و ابوموسی در حدود 75 تا 80 سال پیش در دست ما بود. در تمام طول تاریخ این جزایر به ما تعلق داشته است. اسناد و مدارکی داریم که حکام این جزایر به پادشاه ایران و یا وزیر خارجه نامه نوشته و تعلق این جزایر را به سرزمین ایران متذکر شده‌اند. حکام این جزایر ایرانی بودند و از طرف حکومت ایران تعیین می‌شدند. حکام محلی به دولت ایران، مالیات و خراج می‌پرداختند.

زاهدی در نیویورک در هتل والدوف آستودیا ضمن بحث راجع به بحرین گفت: اگر من به عنوان وزیر خارجه روزی در پای سندی امضا بکنم دائر به اینکه بحرین از ایران جدا بشود باید دست مرا قطع نمود. ولی بعد که این کار هم انجام گرفت ایشان هم وزیر خارجه بودند امضاء هم کردند؛ نه تنها دستشان قطع نشد بلکه کماکان پست را داشتند.