پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ روز دوم فروردین 1342، رژیم شاه با حمله به مدرسه فیضیه، به ضرب و شتم طلابی پرداخت که مشغول عزاداری به مناسبت شهادت حضرت امام صادق(ع) بودند. این واقعه تلخ، چندی پیش از وقوع، برنامهریزی شده بود. شاه در روز 23 اسفند 41، ضمن تهدید مخالفانش گفته بود: «اگر از خواب غفلت بیدار نشوند، چنان مثل صاعقه مشت عدالت در هر لباسی که باشند بر سر آنها کوفته خواهد شد که شاید برای همیشه به آن زندگی... خاتمه داده شود.»
روز 28 اسفندماه 41، پاکروان، رئيس وقت ساواك طی تلگرافی به ساواک قم آمادهباش داد. در این دستور آمده بود: «اخیرا بعضی از وعاظ مرکز و مجامع مذهبی تهران تراکت و اعلامیههایی تحت عنوان عزای ملّی بجای برگزاری مراسم عید باستانی انتشار داده احتمال دارد در منطقه آن ساواک بعضی از وعاظ در مساجد هنگام وعظ با توجه باینکه روز جمعه دوم فروردین که مصادف با رحلت امام جعفر صادق است مطالبی برخلاف مصالح کشور ایراد و اذهان عمومی را مشوب سازند دستور فرمائید همه گونه پیشبینیهای لازم معمول حتی در صورت وجود احتمال این گونه عملیات مخالف مجالس باشکوهی که مخالف با هرگونه اظهارات تشکیل داده و در مقابل بیانات وعاظ محرک در مساجد نیز دستجاتی وجود داشته باشند که با ذکر صلوات مانع اظهارات نامناسب آنان بشوند چنانچه با اتخاذ تدابیر لازم نتایج مطلوب حاصل نگردید برای تعقیب محرکین با کسب اجازه تلگرافی از مرکز برابر مقررات اقدام و نتیجه را گزارش نمایند.»
بدین ترتیب، روز دوم فروردین، عمال پهلوی که از سوی گردان های زرهی حمایت می شدند، با حمله به طلاب مقیم در فیضیه، جنایت دیگری آفریدند.