صدام که در آغاز جنگ تصور ميکرد در مدت کوتاهي ميتواند اهداف خود را در ايران محقق سازد، پس از فتح خرمشهر و ورود نيروهاي ايران به داخل خاک عراق به استفادهي گسترده از سلاحهاي شيميايي روي آورد. اوج جنگ شيميايي رژيم بعثي عراق عليه ايران در عمليات خيبر، فاو، سردشت و حلبچه صورت گرفت. ارتش عراق با استفاده از اين سلاحهاي مرگبار عليه ايرانيان و حتي کُردهاي شمال عراق به اقدام غيرقانوني و غيرانساني مبادرت ورزيد و دولت عراق نيز تمامي معاهدات بينالمللي و منشور سازمان ملل را نقض کرد. همچنين دبيرکل سازمان ملل و شوراي امنيت نيز با سکوت و عدول از انجام وظايف قانوني در جلوگيري از اقدامات صدام حسين، شريک جرم دولت عراق شدند و بدون آنکه نامي از دولت عراق به ميان آورند صرفاً به محکوميت استعمال سلاحهاي شيميايي بسنده کردند.