پس از جنگ جهانی اول، با گسترش مناسبات ایران و آلمان به تدریج حضور آلمانیها در ایران افزایش مییابد. هدف اصلی آنها از گسترش روابط با ایران عمدتا متمرکز بر سیاست بازسازی خرابیهای پس از جنگ بود. این سیاست با روی کار آمدن گروههای دست راستی در آلمان و بهبود وضعیت اقتصادی، بیشتر ماهیت سیاسی و راهبردی به خود گرفت.در این اثر، با بررسی مراحل مختلف روابط ایران و آلمان در مقطع بین دو جنگ جهانی، میزان و کیفیت حضور آلمانیها در ایران و پیامدهای داخلی و خارجی آن مورد تحلیل واقع شده است.