با پیروزی انقلاب اسلامی ایران سفارت رژیم اشغالگر قدس در تهران تعطیل و سفارت فلسطین جایگزین آن شد، لذا از همان ابتدا مسئلهی فلسطین جایگاه ویژهای در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران پیدا كرد. امام خمینی(ره) آخرین جمعهی ماه رمضان را «روز قدس» اعلام نمود و از دیدگاه ایشان تأسیس دولت اسرائیل، توطئه امپریالیستی برای غارت و چپاول منابع سرشار منطقهی خاورمیانه بوده است. حضرت امام خمینی(ره) مكرراً خطر توسعهطلبی اسرائیل از نیل تا فرات را گوشزد مینمودند و مسلمین را به اتحاد برای براندازی اسرائیل غاصب ترغیب میكردند.اكنون با گذشت 30 سال از پیروزی انقلاب اسلامی جایگاه فلسطین در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تغییر نكرده و جمهوری اسلامی ایران بر دامنهی حمایتهای خود از مردم مظلوم فلسطین افزوده است. شاید این سؤال مطرح باشد كه چرا جمهوری اسلامی ایران از مردمِ مظلوم فلسطین حمایت مینماید و در این مسیر هزینههایی را بر خود تحمیل میكند. برای پاسخ به این سؤال باید از دو جنبه به این مسئله نگریست: از دیدگاه دینی و از منظر انساندوستانه. شایسته نیست انقلاب اسلامی ایران كه داعیهی حمایت از مستضعفان جهان و مظلومان عالم را فریاد میزند در برابر تجاوزگریها، اشغال و كشتار مردم مظلوم فلسطین از طریق رژیم اشغالگر قدس سكوت كند. چگونه یك انقلاب بزرگ اسلامی میتواند داعیه¬ی عدالتگستری داشته باشد ولی در مقابل ظلم آشكار عدهای متجاوز سكوت كند؟! آیا این سكوت چگونه میتواند با مبانی ارزشی این انقلاب سازگار باشد. بهعلاوه از جنبه¬ی واقعگرایی و كسب قدرت و منفعت میتوان حمایت جمهوری اسلامی ایران از گروههای فلسطینی را اینگونه تحلیل كرد كه حمایت از جنبشهای ضدهژمونیك، مطابق نظریات اقتصادی روابط بینالملل میتواند به قدرتهایی كه خواهان تغییر وضع موجود هستند كمك كند. گروههای جهادی در فلسطین عمق استراتژیك جمهوری اسلامی ایران میباشند كه میتوانند تهدیدات علیه امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران را مهار نمایند یا آن را كاهش دهند.