پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بهمن 1357 بنیان نظامی نو و بیبدیل در تاریخ معاصر جهان بود كه با آموزههای اسلامی و با بهرهگیری از فرهنگ شیعی شكل گرفت. انقلاب اسلامی در حقیقت ویران كردن بنیانهای ظالمانهای بود كه به اسم شاه و شاهان از یك سو استقلال ایران و ایرانیان را از بین برد. و بردهی اسرائیل و انگلیس و آمریكا كرده بود و از سوی دیگر با ساواك مخوف خود هر مخالفتی را به شدیدترین وجه سركوب میكرد. شعار عمدهی مردم «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» بود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، نظام جمهوری اسلامی نیازمند بازوانی بود تا ضمن تثبیت انقلاب به حفظ و حراست از دستاوردهای آن بپردازد. از این رو در روزهای پس از پیروزی، نهادهایی چون كمیتههای انقلاب اسلامی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و... شكل گرفت. تجربیات و مشاهدات دو قرن مبارزات ضد استعماری و ضد استبدادی اخیر نشان میدهد كه پس از هر پیروزی، عوامل و جریانهای اصلی مبارز و مجاهد علیرغم تحمل رنجها و خسارتها با كشته و زمینگیر شدن تعداد زیادی از آنان، نیروهای ضد انقلاب و ضد مردمی ادارة امور را با عناوینی چون متخصصین، مورد حمایت قدرتهای بزرگ، سرمایهداران و روشنفكران به دست میگیرند. به این ترتیب انقلاب با رجعتی قانونی! دستاوردهای خود را از دست میدهد. از اینرو بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی بخشی از نیروهای مبارز و مجاهد برای جلوگیری از تكرار شكست انقلاب دست به كار شدند. و با توجه به ماهیت اسلامی و باورهای مذهبی در انقلاب ایران، سپاه پاسداران از نیروهای مخلص و متدین و انقلابی از اقشار مختلف مردم بهویژه دانشجویان شكل گرفت. این نهاد جدید در حفظ و حراست از نهال نوپای انقلاب نقش مهمی ایفا كرد و رفتهرفته در حوزههای خدمتی در كنار نهادهای امنیتی و انتظامی و بهویژه ارتش جمهوری اسلامی ایران جایگاه ویژه یافت. این اثر برآن است تا چگونگی شكلگیری این نهاد انقلابی را به شیوهی تاریخ شفاهی و از طریق مصاحبه با دستاندركاران تأسیس آن و تجزیه و تحلیل مباحث، روند تحولات را مورد بررسی قرار دهد.