اصرار امریکایی‌ها بر تحریم موشکی ایران در روزهای پایانی مذاکرات برجام
پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ مرتضی غرقی خبرنگار صداوسیما که در ایام مذاکرات هسته‌ای ایران با 5+1 در وین اتریش حضور داشته است در کتاب " تجربه‌ای دیگر " که توسط موسسه فرهنگی هنری مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است به بیان خاطرات خود از روزهای حساس مذاکرات می‌پردازد.
آنچه در ادامه می‌خوانید بخشی از کتاب " تجربه‌ای دیگر " درباره حوادث روزهای منتهی به نهایی شدن و انعقاد برجام است.
« در دوران مذاکرات وین، هتل کوبورگ به یکی از محل‌های توریستی شهر وین مبدل شده بود. از زمان آغاز رایزنی‌ها و برپایی چادر محل اقامت خبرنگاران، هر روز تعدادی ایرانی، اعم از دانشجو، خانواده‌های مقیم یا حتی توریست‌هایی که از کشورهای اطراف برای اطلاع دقیق‌تر از نتیجه مذاکرات به اتریش آمده بودند، خود را به اطراف هتل کوبورگ می‌رساندند.
از آن‌جا که نیروهای امنیتی تنها به افرادی که کارت خبرنگاری داشتند اجازه ورود به محوطه اطراف کوبورگ را می‌دادند، ایرانیان گاهی ساعت‌ها در نزدیکی هتل منتظر می‌ماندند تا از چگونگی روند مذاکرات خبری متفاوت کسب کنند. عده‌ای از آن‌ها زمانی که جمله «هنوز هیچ چیز مشخص نیست» را می‌شنیدند، خبرنگاران را به پنهان‌کاری متهم می‌کردند و عده‌ای دیگر هم با ابراز امیدواری به دستیابی به توافق، محل هتل را ترک می‌کردند.
البته در این مدت در هتل کوبورگ وین شاهد اتفاقات دیگری بودیم. گاهی هم صهیونیست‌ها به همراه منافقین در کنار چادر خبرنگاران می‌آمدند و عرض اندام می‌کردند. در طول مذاکرات حداکثر نیرویی که توانستند جمع‌آوری کنند برای این تظاهرات هشت تا ده نفر بود که هفته‌ای یک روز آن هم شنبه‌ها در محل هتل شعارهای زشت سر می‌دادند.
اصرار امریکایی‌ها بر تحریم موشکی ایران در روزهای پایانی انعقاد برجام
روزهای پایانی مذاکرات بود اما همچنان دو موضوع قطعنامه ۲۲۳۱ و تحریم تسلیحاتی حل نشده بود. آمریکا خواستار آن بود که قطعنامه جدید شورای امنیت سازمان ملل متحد شامل بازگشت خودکار تحریم‌ها علیه ایران در صورت عدم پایبندی این کشور به تعهدات خود، حتی بدون قطعنامه شورای امنیت، باشد که روسیه می‌توانست آن را وتو کند. هیئت آمریکایی همچنین خواستار اعمال دوباره تحریم تسلیحاتی متعارف بود که تهدیدی برای برنامه موشکی بالستیک ایران به شمار می‌رفت.
برای دولت اوباما، این تحریم و مسئله موشک بالستیک ناگهان به علت تحولات گسترده‌ای که در سیاست‌های خاورمیانه به وجود آمده بود، جنبه سیاسی بیشتری پیدا کرد. ایران با اعمال مجدد تحریم تسلیحاتی در قطعنامه جدید شورای امنیت سازمان ملل متحد به شدت مخالفت کرد. تحریم‌های شورای امنیت علیه ایران فلج‌کننده یا قوی نبود و علت مخالفت ایران با چنین تحریم‌ها این بود که این کار فضای سیاسی را برای فشارهای دیگر آماده می‌ساخت. جان کری مسئول تیم مذاکره کننده آمریکایی تأکید داشت که این تحریم‌ها باید باقی بماند و محمدجواد ظریف بر لغو این تحریم‌ها تأکید داشت.
روسیه و چین هم از موضع ایران در مورد لغو تحریم‌ها حمایت می‌کردند چون ایران یک بازار برای این دو کشور محسوب می‌شد و تحریم‌ها برای آن‌ها مشکل ایجاد کرده بود. البته موضع روس‌ها در مورد تحریم‌های تسلیحاتی بیشتر به موضع آمریکایی‌ها نزدیک بود تا ایران. در نهایت یک راه حل میانه حاصل شد؛ هرچند مورد رضایت کامل هر دو طرف نبود: باقی ماندن تحریم پنج ساله تسلیحاتی سلاح‌های متعارف و تحریم هشت ساله فناوری‌های موشکی.
