شهید مهدی عراقی
پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ محمدمهدي ابراهيم‌عراقي در اول فروردين سال 1309ش در يکي از محلات جنوبي تهران و در يک خانواده‌ي کاملاً مذهبي به نام «پاچنار» به دنيا آمد. مهدي عراقي از جمله افرادي بود که بعد از شکلگيري فدائيان اسلام وارد اين جمعيت شد و اولين فعاليت سياسياش را از آنجا آغاز کرد. او در كليه‌ي فعاليتها و عملياتهاي اين جمعيت نقش مؤثري داشت.
بعد از درگذشت آيتالله بروجردي و حضور جدي امام‌خميني در صحنه مبارزات سياسي ـ اجتماعي و بازشدن باب جديدي در مسير فعاليتهاي مبارزان، عراقي هم فعاليت سياسي خود را دوباره از سر گرفت. با شروع نهضت اسلامي به رهبري امام‌خميني و مبارزه ايشان بر ضد رژيم پهلوي، افراد و شخصيتهايي بودند که با قبول مرجعيت ديني و سياسي امام‌خميني به او پيوستند و جزء ياران او و از نيروهاي مبارز و فعال نهضت و انقلاب بودند.
مهدي عراقي از آغازين روزهاي حرکت امام در مقابله با لايحه‌ي انجمنهاي ايالتي و ولايتي، با کولهباري از تجربه‌ي مبارزه در جمعيت فدائيان اسلام، پشت سر امام قرار گرفت و در تمامي مقاطع سرنوشت‌ساز سالهاي 1342ش و ساليان بعد، بدون لحظهاي تزلزل، با پايمردي و ايماني شگفتانگيز، اصلي‌ترين برنامههاي انقلابي، از جمله راهپيماييهاي تعيينکننده را مديريت کرد. هيئتهاي مؤتلفه‌ي اسلامي از جمله تشکلهاي مذهبي بود که با آغاز نهضت امام‌خميني فعاليت خود را شروع کرد. مهدي عراقي از جمله بنيانگذاران اين هيئت بود که برجستگي خاصي نسبت به هم‌مسلکان خود داشت. چنان‌که پس از سرکوب خونين قيام 15 خرداد و تبعيد امام به ترکيه، که رژيم شاه گمان ميبرد تمامي موانع را از سر راه خود کنار زده است و هيچ‌کس را ياراي مقابله با او نيست، مهدي عراقي و يارانش، اصلي‌ترين دولتمرد نزديک به آمريکا، يعني حسنعلي منصور را از ميان برداشتند. در نتيجه براي چهار تن از آنان اعدام گرديدند و او و چند تن ديگر به زندانهاي درازمدت محکوم شدند.
با آزادي وي از زندان در آخرين روزهاي سال 1355، او بار ديگر، گام در ميدان مبارزه نهاد و با تمامي تجربه‌ها و توانايي‌هاي خود در خدمت امام و اهداف ايشان قرار گرفت. در همين راستا و براي زدن ضربه‌ي اساسي به رژيم سعي کرد گروههاي سياسي از طيف اسلامگراها را که با خط مشي مسلحانه مبارزه مي‌کردند به يکديگر نزديک نمايد. مهدي عراقي همواره در محوريت اغلب راهپيمايي‌ها و فعاليتهاي سياسي 1356 و 1357ش قرار داشت و با هجرت امام به نوفل‌لوشاتو، خود را به مراد هميشگي‌اش رساند تا از او اطاعت و مراقبت کند.
پس از بازگشت به ميهن در 12 بهمن1357ش، حضور وي در کنار امام، پيوسته موجب آرامش خيال ايشان در باب مديريت صحيح امور بود و از اين‌رو بسيار مورد علاقه امام بود، تا جايي‌که بعد از شهادت وي توسط گروهک فرقان در شهريور 1358 امام او را فرزند و برادر خود خطاب کردند.
