دستور محمدرضا پهلوی به ساواک برای برخورد با آیت‌الله دستغیب در سال 1357
پایگاه مرکز
اسناد انقلاب اسلامی؛ شهید آیت‌الله سید عبدالحسین دستغیب مهم‌ترین رکن مبارزاتی
شیراز علیه رژیم پهلوی بود که فعالیت‌ها و اقدامات او در دوران نهضت اسلامی موجب
تقویت مبارزان انقلابی و تثبیت جایگاه آرمان‌های امام خمینی در آحاد مردم می‌شد.
از سوی دیگر ساواک با حساسیت و نظارت بالا بر فعالیت‌های آیت‌الله
دستغیب درصدد کنترل اقدامات وی بود.
اسناد بسیاری از
مبارزات آیت‌الله دستغیب و گزارشات متعددی از ساواک درباره وی وجود دارد که حاکی
از نقش‌آفرینی ارزنده عالم انقلابی شیراز در نهضت اسلامی است تا جایی که منابع
امنیتی رژیم پهلوی از چگونگی برخورد با وی مستأصل می‌شوند.
در سندی از آرشیو مرکز اسناد انقلاب اسلامی به شماره بازیابی 43991 درباره تأثیر مبارزات آیت‌الله دستغیب در سال 1357 آمده است: «برابر سوابق موجود نامبرده بالا یکی از وعاظ افراطی و ناراحت طرفدار [امام] روحالله خمینی در شهر شیراز می‌باشد که سوابق ممتدی در ایراد مطالب خلاف و تحریک‌آمیز در بالای منبر دارد.
یاد شده در سال 2536 [1356] که جشن هنر در شیراز منعقد بوده، مطالبی در انتقاد از برنامه‌های این جشن ایراد کرده است. بعد از فوت مصطفی خمینی پسر [امام] روحالله خمینی، یاد شده با همکاری چند تن دیگر از روحانیون افراطی شیراز، مجالسی به مناسبت فوت وی منعقد نموده و در مجلسی که به مناسبت چهلمین روز فوت مصطفی خمینی در شیراز تشکیل گردیده، یاد شده ضمن تمجید از [آیت‌الله] روحالله خمینی و پسرش و ایراد مطالبی پیرامون فضائل و خصائل آن‌ها ، برای سلامتی [امام] روحالله خمینی دعا کرده است...»
در ادامه ، گزارشگر ساواک بازداشت و یا تبعید آیت‌الله دستغیب را به مصلحت نمی‌داند و می‌نویسد: «نظریه: از آنجا که این شخص از روحانیون سرشناس مقیم شیراز و سن او نزدیک به 70 سال می‌باشد، تبعید و یا بازداشت او سبب اینکه موجب اشتهار بیشتر وی و بهانه جدیدی در دست عناصر اخلالگر خواهد بود به مصلحت به نظر نمی‌رسد. مستدعی است در صورت تصویب اجازه فرمایند مشارالیه... ممنوع از وعظ و ارتباط با دیگران در منزلش بماند و ارتباطش با دیگران قطع و تحت نظر باشد.»
در انتهای سند نیز
موافقت و دستور محمدرضا پهلوی برای برخورد با آیت‌الله دستغیب به خط سپهبد مقدم چنین
صادر شده است: «اوامر صادره: از شرف عرض
پیشگاه مبارک شاهنشاه آریامهر گذشت، تصویب فرمودند.»
