پایگاه مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ شيخ فضل‌الله نوري در ذيحجه 1259ق در روستاي لاشك، در منطقه كجور مازندران در خانواده‌اي روحاني متولد شد. پدرش ملاعباس كجوري روحاني ده بود. وي تحصيلات ابتدايي را در بلده نور به پايان رساند و سپس به تهران مهاجرت كرد و پس از اتمام دوره سطح عازم نجف اشرف شد. در آنجا نزد ميرزاي شيرازي و شيخ راضي و ميرزا حبيب‌الله رشتي به فراگيري فقه پرداخت. همراه ميرزاي شيرازي به سامرا هجرت كرد و از نزديكان و خواص درس و از سرآمدان شاگردان او شد. او علاوه بر فقه به اصول، كلام، حكمت و عرفان احاطه كامل يافت.
شيخ در كنار تحصيل به تدريس پرداخت و در حوزهي درس او فضلايي چون حاج شيخ‌عبدالكريم حائري نيز شركت مي‌كردند. پايه علمي شيخ را تا حدي بالا دانسته‌اند كه گفته‌اند اگر در عتبات مي‌ماند پس از ميرزاي شيرازي احتمال مرجعيت او زياد بود.
وي حدوداً در سال 1300ق از طرف ميرزاي شيرازي به ايران آمد و در جريان تنباكو از رهبران نهضت شد و پس از رحلت حاج ميرزا حسن آشتياني به زعامت ديني تهران رسيد و مجتهد طراز اول شد. از شيخ‌فضل‌الله آثار علمي ـ فقهي فراوان به جاي مانده و معروف‌ترين اثر وي «الصحيفه‌المهدويه» است كه مجموعه ادعيه حضرت مهدي(ع) را جمع‌آوري كرده است.
شیخ که داعیه مشروعه کردن مشروطه داشت سرانجام در روز 13 رجب 1327 ق توسط مشروطه خواهان در میدان توپخانه تهران به دار آویخته شد و به شهادت رسید.
