انقلاب اسلامی ایران با دو مشخصهی بارز از سایر انقلابهای جهان، قابل تشخیص و تمیز است. نخستین مشخصهی آن، ضداستبدادی بودن و دومین ویژگیاش، ضداستعماری بودن آن است. انقلاب اسلامی ایران از بدو شكلگیری و آغاز حركت خود، این دو مشخصه را به رهبری حضرت امامخمینی(ره) دارا بود. تبعید امامخمینی از ایران در سال 1343 در پی ایراد سخنرانی شدیداللحن وی در اعتراض به كاپیتولاسیون و حقِ قضاوت كنسولی آمریكاییها در ایران بود.سلطه و نفوذ همهجانبهی آمریكاییها در ایران، بعد از جنگ جهانی دوم زیاد شد و پس از كودتای 28 مرداد 1332 به مهمترین عامل تعیینكننده در سیاست داخلی و خارجی، فرهنگ و اقتصاد ایران تبدیل گردید. كاپیتولاسیون را میتوان اوج تحقیر ملی ایرانیان توسط آمریكا قلمداد كرد كه با حمایت همهجانبه از حكومت خودكامهی پهلوی تا سالهای پایانی آن ادامه داشت.حمایتِ همهجانبه از محمدرضاشاه فراری و انواع توطئهها و اقدامات مداخلهجویانه در ایران، از جمله عواملی بودند كه دانشجویان مسلمان پیرو خط امام را به تسخیر لانهی جاسوسی آمریكا واداشت. این اقدام دانشجویان مسلمان پیرو خط امام از نقاط عطف تاریخ انقلاب اسلامی بهحساب میآید كه حوادث و پیامدهای گوناگونی را بههمراه آورد.آنچه كتاب حاضر به آن میپردازد، علل و زمینههای اقدام دانشجویان مسلمان مبارز از زبان و قلم یكی از دانشجویان حاضر در قضایای تسخیر میباشد. دكتر سیدمحمدهاشم پوریزدانپرست عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز از دانشجویان مبارز قبل از انقلاب و از رزمندگان و جانبازان سرافراز میباشد كه با نگارش آثاری چون: «همگام با مردم در انقلاب اسلامی و...» بر آن است به گزارش مستند وقایع انقلاب و حوادث بعد از انقلاب بپردازد.