علامه شيخ عباس دزفولي در سالهاي آغازين دههي چهل شمسي همراه و همگام با ساير روحانيون مبارز به صف حاميان نهضت امام پيوست و در اين راه با صدور اعلاميهها و برگزاري مجالسي، که اکثراً در پوشش مراسم مذهبي برگزار ميشد، به روشننمودن اذهان مردم شهر دزفول ميپرداخت. مطالعات زياد و حساسيتهاي وي در كاربرد واژگان در هنگام خطابه و همچنين سبک خاص منبرهاي او، که غالباً با سخنانش اقدامات رژيم را نشانه ميرفت، باعث علاقمندي مردم دزفول و خصوصاً جوانان اين شهر به شخصيت و کلامش شد. او در سالهاي 1356-1357 و با اوجگرفتن انقلاب اسلامي، بر فعاليتهاي سياسي و مبارزاتي خود در شهر دزفول افزود و با شرکت در تظاهرات و سخنرانيهاي مختلف زمينه را براي همهگير شدن انقلاب اسلامي در اين شهر مهيا کرد. وي پس از پيروزي انقلاب اسلامي نيز در جهت تحقق اهداف انقلاب اسلامي گامهاي مؤثري برداشت، به گونهاي که علاوه بر تحقيق و تدريس، امام جمعه موقت اين شهر نيز بود. او در جريان جنگ تحميلي در کنار آيتالله قاضي يکي از ارکان روحيهبخشي و مقاومت مردم و رزمندگان جبهههاي جنوب به حساب ميآمد و جايگاه ويژهاي در بين مردم اين شهر داشت.