پایگاه اطلاعرسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ روحانیت در طول تاریخ، همواره نقش اجتماعی خود را به خوبی ایفا کرده است. یاری طلاب و روحانیون به مردم در هنگام بروز حوادث و بلایای طبیعی، بسیار ملموس است و طی سالهای گذشته نیز بارها طلاب با حضور در مناطق سیلزده یا زلزلهزده، به امدادرسانی به مردم شتافتهاند.
مراجع و علما نیز به این امر توجه ویژهای داشتهاند. آیتالله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی به عنوان موسس حوزه علمیه قم در توجه به وضعیت اجتماعی مردم در دوره خود سرآمد بود.
از حوادث مهمی که در زمان حاج شیخ رخ داد، سیل عظیمی بود که در روز سهشنبه هشتم صفر ۱۳۵۳ ه. ق - ۱۳۱۳ ه. ش از گلپایگان به سوی قم سرازیر شد. این سیل بنیانکن خسارات بسیار سنگینی به مردم وارد آورد. آیتالله حائری به سرعت، گزارش و شرح ماوقع را به تمامی شهرها تلگراف کرد و مردم ایران را به هم دردی دعوت نمود؛ از این رو مردم از هر سو کمکهای زیادی به این سیلزدگان اختصاص دادند و اصناف هر شهر در مقام جمع آوری اعانات برآمدند و مؤسسات خیریه از هر سو به کمک شتافتند. در پی درخواست حاج شیخ، مردم با حرارت عجیبی به همدردی برخاستند تا آنجاکه زنان طلاهای زینتی خود را به نام کمک به سیلزدگان به قم فرستادند.
حاج شیخ در این حادثه شخصاً بیل و کلنگ برداشت و به همراه طلاب برای بستن سد و جلوگیری از بروز خرابی بیشتر حرکت کرد. وقتی مردم این اقدام آیتالله موسس را دیدند، آنها هم جلو آمدند و مشغول سدسازی شدند و با این عمل بسیاری از قسمتهای شهر قم از خطر سیل گرفتگی مصون ماند.
در این سیل بیش از 900 خانه ویران و هزاران نفر آواره و بیخانمان شدند. حاج شیخ برای جبران خرابیهای ناشی از سیل، دفتری باز کرد تا هر کس بخواهد، کمک کند و این کمکها به صورت کاملا اختیاری بود. حاج شیخ در اخذ و صرف مبالغ در راه کمک به سیلزدگان بسیار حساس بود چنان که وقتی رئیس عدلیه قم اجازه داد که اموال مجهولالمالک صرف امور سیلزدگان شود آیتالله حائری از قبول آن خودداری کرد.
آیتالله حائری یزدی شخصا قسمتی از زمینهای مبارکآباد قم را که املاك موقوفه بود از متولیانش اجاره کرد و برای بی خانمانها، به خانهسازی پرداخت. خانههای آسیب دیده بر اثر سیل را تکمیل نمود و حتی دولت را به سدسازی دعوت کرد تا قسمتی از سد رودخانه را که مورد تهدید سیل قرار داشت بازسازی کند.