با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران بهتدریج گفتمان لیبرال لائیك و جریان روشنفكری دینی به حاشیه رانده شد و منزوی گردید. اما این جریانها كه خود را متصدی تحقق جامعه لیبرال میدانستند در پوشش بحثهای نظری به فعالیت پرداختند. با آغاز جنگ تحمیلی و شرایط ویژهی كشور آنها نتوانستند مطالبات و خواستههای خود را پیگیری كنند، اما دوران سازندگی سرآغاز برههای شد كه چپگرایان انقلابی و لیبرالهای دینی و غیردینی به یك ائتلاف وارد شوند؛ بهطوریكه چپهای انقلابی تحت تأثیر لیبرالها به یك دگردیسی رسیدند. این جریانها كه در محافلی همانند «كیان» و مركز مطالعات استراتژیك ریاستجمهوری جمع شده بودند راه استقرار دموكراسی را در ایران توسعهی سیاسی و اجتماعی و جدایی دین از اجتماع با اجتهاد پویا در اصول و فروع دین میدانستند.مجموعهی پیشرو با تعریف جامع از ایدئولوژی و ویژگیها و ابعاد آن وارد بحث شده و پس از بررسی چگونگی شكلگیری حلقهی كیان به واكاوی افكار و اندیشههای عبدالكریم سروش و سعید حجاریان از نظریهپردازان محفل كیان میپردازد. نویسنده با مطالعهی تمامی آثار و بررسی زوایا و ابعاد مختلف اندیشهی این جریان، به نقد و ارزیابی آنها پرداخته است.