مرکز اسناد انقلاب اسلامی

 ساعت 2 بعدازظهر روز 25 اسفند 1366، رژیم بعث عراق در عملیاتی به نام انفال (که بعداً ادامه آن به نسل‌کشی کردهای کردستان عراق انجامید)‌، ۵۰ فروند هواپیمای ویژه ارتش عراق که هر یک به چهار عدد بمب شیمیایی ۵۰۰ کیلویی مجهز بودند در آسمان حلبچه ظاهر شده و ۲۰۰ بمب حاوی مواد شیمیایی را بر روی شهر حلبچه انداخته و جنایت بی‌سابقه‌ای را در تاریخ جنگ‌های دنیا مرتکب شدند. ارتش عراق با بمباران شیمیایی حلبچه و نواحی اطراف نشان داد که این رژیم در شرایط دشوار به‌منظور برون‌رفت از مشکلات از هیچ جنایتی فروگذار نمی‌کند. قتل‌عام هزاران نفر در حلبچه هیچ‌گونه عکس‌العمل جدی را در پی نداشت.

عملیات فروغ جاویدان و شکست سنگین مجاهدین خلق در آن، آخرین سند همنشینی رجوی و صدام نبود که پس از آن نوبت به عملیات «مروارید» رسید اما این‌بار علیه کردهای عراقی. در ابتدای اشغال کویت توسط صدام بود که منطقه «نوژل» در شمال عراق به حفاظت مجاهدین خلق سپرده شد تا اگر نیروهای نظامی عراقی درگیر جنگ در جبهه مرزی با کویت بودند، شمال کشور از یورش کردهای معترض و تلاش آنها برای سکونت در آنجا، مصون بماند. سازمان مجاهدین قسمت عمده‌ای از مناطق کردنشین شامل شهرهای طوز، خرماتو، کفری، سلیمان‌بگ و خانقین را پیش از آنکه کردها به آن مناطق بیایند، به اشغال خود درآورده بود و از هر نوع مواجهه و کشتار کردهای معترض اجتناب نمی‌کرد.

با نگاهی به 10 قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد و بررسی حوادث قبل و بعد از صدور این قطعنامه ها مشخص می شود كه در هیچ كدام تمامی شرایط مدون صدور قطعنامه توسط این شورا لحاظ نشده و تمهیدات لازم برای اجرای كامل آنها اندیشیده نشده بود. از سویی دیگر بررسی شرایط زمانی صدور این قطعنامه ها، نشان می دهد همگی این قطعنامه ها در زمانی صادر شده كه ایران در عرصه نبرد پیشرفت هایی بدست می آورد و یا موازنه قدرت به نفع ایران رقم می خورد. لذا صدور این قطعنامه ها در آن زمان نه تنها كمكی به ایران و خاتمه جنگ نكرد، بلكه در جهت تضعیف طرف مظلوم جنگ و محدود كردن اقدامات دفاعی آن و حمایت و پشتیبانی تلویحی از متجاوز بوده است .