یکی از مباحث مهم تاریخی حكومت پهلوي دوم، حضور فعال و تأثیرگذار بهائیان در ارتش شاهنشاهی است که از بدو تشکیل این حکومت تا آخرین روزهای حیات آن با قوت ادامه داشت. رشد و ارتقاء حداقل 45 نفر از بهائیان نظامی به درجات بالاي نظامي و قرار گرفتن در سلک «تیمساران شاهنشاهی» موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور نمود. به خصوص آنکه، حضور این عده در رأس هرم ارتش، با توجه به درجه و شغل آنها و خصوصاً دیدگاه آنها نسبت به کشور، به طور حتم منشأ تأثیرات غیرقابل انکاري در امنیت ملی ایران بود. در این اثر به موضوعاتی همچون اشتغال بهائیان در حکومت پهلوی دوم، عملكرد بهائیان نظامی در حکومت پهلوی، جایگاه «نظامیگری» در فرقهي بهائیت، آشنائی با تعدادی از بهائیان نظامی و حضور آنها با هدف نفوذ پرداخته شده است.