تاریخ انقلاب اسلامی را به چند مقطع و دورهی مشخص میتوان تقسیم كرد: دورهی نخست؛ شروع نهضت از سال 1341 تا 1343 كه به تبعید امام خمینی(ره) از ایران ختم میشود. دورهی دوم؛ شامل دوران تبعید حضرت امام از سال 1343 تا 1356 میشود. دورهی سوم؛ اوجگیری نهضت اسلامی از رحلت حاج آقا مصطفی تا شهریور 1357 و بالاخره دورهی پایانی از شهریور تا بهمن 1357 و پیروزی انقلاب اسلامی. دورهی مهم اوجگیری نهضت اسلامی در سال 1356 با رحلت غریبانه و مظلومانهی فرزند ارشد رهبر كبیر انقلاب اسلامی آغاز شد. علیرغم امید و آرزویی كه حضرت امام نسبت به ایشان داشتند، در فقدان وی صبوری كرده و آن را از «الطاف خفیهی الهی» دانستند. آنچه در عمل محقق گردید تحقق الطاف پنهان الهی برای نهضت اسلامی بود؛ زیرا انتشار سریع خبر فقدان فرزند ارشد حضرت امام سراسر ایران را در سوگ و ماتم فرو برد و در اقصی نقاط ایران مجالس بزرگداشت و تجلیل از فرزند از دسترفته مرجع نستوه تبعیدی منعقد گردید. اگر تا آن زمان بردن نام امام خمینی(ره) در فضای خفقانآلود جرم سنگینی تلقی میشد، با این مناسبتِ اندوهناك، مجالس ترحیم حاج آقا مصطفی خمینی به مجالس بزرگداشت و یادآوری یاد مجاهدات رهبر دور از وطن انقلاب تبدیل شد. واكنش منفعلانهی رژیم پهلوی و شخص شاه به محبوبیت و مقبولیت روزافزون حضرت امام پس از این رحلت جانگداز در مقالهی موهن «ایران استعمار سرخ و سیاه» ظاهر شد و این سرآغازی بر . این اثر بازتابها و پیامدهای رحلت اسرارآمیز آیتالله مصطفی خمینی را به روایت اسناد بررسی كرده است كه امید است برای علاقهمندان مطالعات انقلاب اسلامی سودمند باشد.قیامهایهای مردم قم و قیام مردم تبریز در چهلم شهدای قم و قیام مردم یزد، جهرم و اهواز در چهلم شهدای قیام تبریز و... بود