روابط ایران و آمریكا در چند دهه¬ی گذشته با نوسانات و فراز و نشیبهای بسیاری همراه بوده است. دامنه ی این نوسانات به حدی است كه با وجود آنكه ایران در دوره ی پهلوی مهمترین متحد آمریكا در خاورمیانه بود، پس از پیروزی انقلاب اسلامی به بزرگترین دشمن ایالات متحده در منطقه تبدیل شد و روابط دیپلماتیك بین دو كشور بهطور كامل قطع گردید. مروری بر پیشینه ی روابط دو كشور نشان میدهد كه دولت آمریكا همواره به دنبال مداخله در امور داخلی ایران و گسترش نفوذ خود در كشورمان بوده است. همچنین پیشینه ی منفی, بزرگترین مانع در برقراری مجدد رابطه ی دو كشور محسوب میشود. در عین حال، اصرار دولت آمریكا بر تداوم این روند و صراحت گفتار و رفتار آنها در دشمنی با نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران, باعث تشدید نگاه بدبینانه نسبت به سیاستهای این كشور شده است.حوادث تلخی همچون كودتای آمریكایی 1332 و حمایتِ همهجانبه ی آمریكا از دیكتاتوری پهلوی، پذیرش شاه پس از پیروزی انقلاب، حادثه ی طبس، كودتای نافرجام نوژه، حمایت مادی و معنوی از صدام در جنگ با ایران، اختصاص بودجههای كلان برای براندازی نظام جمهوری اسلامی و مخالفت با حق مسلم ایران درخصوص انرژی هستهای صلحآمیز، احساس نفرت هرچه بیشتر ایرانیان نسبت به آمریكا را برانگیخته و دیوار بلندی از بیاعتمادی را بین دو كشور ایجاد كرده است.بدیهی است كه تبیین شرایط كنونی و بررسی چشماندازهای آینده مستلزم مطالعه ی دقیق و پیشینه¬ی روابط دو كشور است. در همین راستا مركز اسناد انقلاب اسلامی ترجمه ی كتاب حاضر را كه گزیدهای از اسناد آرشیوهای آمریكایی در خصوص روابط ایران و آمریكا در دوران جنگ سرد میباشد, تقدیم علاقه مندان مطالعات انقلاب اسلامی مینماید.